ساخت اولین صندلی چرخدار(ویلچر) و اینکه چه کسی مخترع آن بوده است به درستی مشخص نیست ولی اولین ویلچر برای فیلیپ دوم اسپانیایی در سال ۱۵۹۵ بوده است که توسط مخترعی ناشناس ساخته شده بود. در سال ۱۶۵۵ یک ساعت‌ساز به نام «استفان» صندلی خود را بر روی یک شاسی سه‌چرخ ساخته بود.
در سال۱۷۸۳ «جان داوسون» ساکن شهر «بث» در انگلستان صندلی چرخداری را اختراع کرد که بعدها با نام همان شهر یعنی بث نامیده می‌شد. وی یک صندلی را طراحی کرده بود که دارای دو چرخ بزرگ در عقب و یک چرخ کوچک در جلو بود که در قرن نوزدهم این نوع صندلی فروش فوق‌العاده‌ای داشته به طوری که باعث منسوخ‌شدن سایر صندلی‌های چرخدار شده بود.
یکی از ایرادات این صندلی عدم راحتی آن بود و با توجه به پیشرفت روزافزون تکنولوژی ویلچرهای پیشرفته‌تری ساخته شد. در سال‌های بین ۱۸۶۷ تا ۱۸۷۵ چرخ های لاستیکی مشابه چرخ‌های دوچرخه به صندلی‌های چرخدار اضافه شدند.
در سال ۱۹۰۰ اولین چرخ‌دنده بر روی صندلی چرخدار استفاده شد.
در سال ۱۹۱۶ اولین صندلی چرخدار موتوری در لندن ساخته شد. در سال ۱۹۳۲ مهندس «هری جنینگز» اولین صندلی چرخدار تاشو را ساخت. این اولین صندلی چرخداری بود که امروزه نیز درحال استفاده است. این صندلی چرخدار را وی برای دوست خود «هربرت اورست» ساخت که بعدها آنها با یکدیگر شرکت «اورست و جنینگز» را تاسیس کردند که سال‌ها بازار صندلی چرخدار را به طور انحصاری در دست داشتند.
در سال‌های بعد صندلی چرخدار موتوری اختراع شد که بیمار به واسطه دسته چرخان آن قادر بود خودش به تنهایی صندلی را به راحتی حرکت دهد که البته اگر بیمار خود نمی‌توانست به دلیل محدودیت‌های حرکتی دسته چرخان را تکان دهد شخص دیگری می‌بایست از پشت صندلی چرخدار را حرکت میداد. تلاش برای اختراع صندلی چرخدار موتوردار از سال ۱۹۱۶ صورت گرفت اما در آن زمان تولید تجاری موفقی صورت نگرفت.
اولین صندلی چرخدار الکتریکی توسط مخترع کانادایی «جورج کلین» و تیم مهندسانش در حالی اختراع شد که شورای تحقیقات ملی کانادا در برنامه‌ای آن را برای استفاده جانبازان جنگ جهانی دوم که از کار افتاده شده بودن اختصاص داده بودند.
شرکت اورست و جنینگز که موسس صندلی‌های تاشو بودند برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ صندلی چرخدار برقی را در مقیاس وسیعی تولید کردند.
«جان دانگو» و «برین گت» صندلی چرخداری را برای بیمارانی اختراع کردند که تحرک بسیار محدودی داشته و قادر به کنترل ویلچر نیستند. این وسیله به مغز بیمار وارد شده و به کامپیوتر منتقل می‌شود و بیمار می‌تواند با استفاده از دستورات ذهنی که به کامپیوتر می‌دهد بتواند ویلچر را هدایت کند. این تکنولوژی جدید رابطه مغز و رایانه نام دارد.
یاسمین رضایی
