نابسامانی معابر و عدم انطباق آن با نیازهای معلولان از یک سو و کاستی در برنامههای مدیریتی از سوی دیگر موجب شده تا پتانسیلهای این گروه از جامعه به کلی نادیده گرفته شود.
روزنامه ایران
سالها پیش وقتی هنوز آرزوهای بزرگی درسر داشت و سرخوردگیهای روزگار او را از دست یافتن به آرزوهایش ناامید نکرده بود، معلولیت موجب نشد تا کاستیهای پایتخت مانع از تحقق رویاهایش شود.اما بعدها، وسعت تجربه هایش نشان داد که چگونه کوچکترین حقوق شهروندیاش در گوشه گوشه شهر نادیده گرفته میشود. اینکه امثال او نمیتوانند از مترو یا پله برقی و یا هرنوع وسیله نقلیه همگانی استفاده کنند واقعیتی انکار ناپذیر است چرا که پایتخت شهر سواره هاست. تهران عنوان بیست وپنجمین شهر پرجمعیت دنیا را یدک میکشد، پایتختی که اکنون از کمترین میزان آمادگی برای اسکان معلولان بهرهمند است.فراهم کردن وسایل رفت وآمد مناسب، مجهز نبودن پلهای عابرپیاده و مترو به آسانسور، نبود سطوح شیبدار در فضاهای عمومی و مبلمان شهری، تجهیز منازل مسکونی همه و همه موجب شدهاند تا شرایط افراد معلول،سالمند وکودک بهطورکلی در اصول شهرسازی کمتر مورد توجه قرار بگیرد.نابسامانی معابر و عدم انطباق آن با نیازهای معلولان از یک سو و کاستی در برنامههای مدیریتی از سوی دیگر موجب شده تا پتانسیلهای این گروه از جامعه به کلی نادیده گرفته شود.
بد نیست بدانیم تهران با همه ادعاهایش برای پایتختی کشور تنها 3 درصد امکاندسترسی معلولان و افراد کم توان را به محیطهای فیزیکی و مبلمان شهری مانند معابر، تقاطعها فراهم کرده است.
شاهرخ احمدی یکی از مددجویان توانبخشی رعد، وجود سرویس ایاب و ذهاب مخصوص معلولان را تنها امید معلولان ضایعه نخاعی برای خروج از منزل میداند، امیدی که برای حصول آن لازم است از روزها قبل برای رزرو در نوبت ماند.
او که سالهاست بهدلیل نامساعد بودن شرایط خیابانها و پیاده روها و فضاهای عمومی مانند مدارس از تحصیل بازمانده است در این باره توضیح میدهد: اگرچه اکنون وضعیت بهتری برای حمل ونقل معلولان بهوجود آمده اما این خودروها دارای استانداردهای لازم نیستند و هیچ حفاظی برای محافظت از فرد معلول در آن وجود ندارد و یک ترمز نابجا و یا تصادف موجب برهم خوردن تعادل صندلی چرخدار میشود.
وی همچنین با اشاره به مشکلاتی که بر اثر نامساعد بودن شرایط پیاده روها وخیابانهای تهران به معلولان تحمیل میشود اظهار میدارد: این وضعیت موجب شده تا معلولان جسمی و حرکتی از سادهترین لذتهایی که برای افراد عادی میسر است مانند خرید کردن، رفتن به پارک، کتابخانه و سینما محروم شوند و همیشه ناگزیر به کسب کمک از یک یا چندفرد هستند.
مریم لطیف یکی دیگر از مددجویان که دل پردردی از وضعیت نامناسب فضاهای شهر تهران دارد با انتقاد از عملکرد مسئولان درباره بهسازی فضاهای شهری و نصب عابر بانکها در شهر میگوید: نکات استاندارد هیچ گاه در ساخت پیاده راههای شهر تهران مورد توجه قرار نمیگیرد و همچنان سطح پیاده روها بالاتر ازخیابان است، بهگونهای که تردد در پیاده روها برای معلولان امکان پذیر نیست.
لطیف با اشاره به وضعیت نصب عابر بانکها در شهر اضافه میکند: یک فرد معلول که روی صندلی چرخدار نشسته چگونه میتواند از این دستگاهها استفاده کند؟ چرا برنامهریزان و طراحان وجود افراد معلول را از یاد بردهاند.
این مددجو میگوید: به خاطر وضعیت جسمیاش، گاهی مجبور است برای برداشت پول وقتی به نزدیکانشان دسترسی ندارد به افراد غریبه اعتماد کند