قابل توجه نهادهای فرهنگی ملی و بینالمللی
کسانی که در منابع مرجع به ویژه دائرتالمعارفها تلاش میکنند، تعلق به همه بشریت دارند و متعلق به فرهنگ انسانی میشوند. زیرا منابع مرجع تعلق به قوم و کشور و ملت خاص ندارد و فاقد مرز و یقین خاص است.
استاد علی رفیعی علامرودشتی بیش از نیمی از عمرش و تقریباً تمام عمر فرهنگیاش در خدمت مرجع نگاری مثل کتابشناسی، نسخهشناسی و دائرتالمعارفنگاری بوده است. خدمات ایشان بر کسی پوشیده نیست و تاکنون هزاران پژوهشگر از دست رنج پژوهشی ایشان بهره بردهاند.
استاد رفیعی فقط مقالهنویس در دائرتالمعارفها نبود؛ بلکه با تمام وجود در توسعه و پیشبرد دائرتالمعارفهای مهم ایران مثل دائرتالمعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه جهان اسلام، دائرتالمعارف تشیع، دانشنامه ادب فارسی میکوشید. همچنین به دائرتالمعارفهای خارج از کشور مشاوره میداد، برای آنها منابع تهیه میکرد و خلاصه برای توسعه همه دائرتالمعارفهای جهان میکوشید.
تلاشهای شبانه روزی او موجب شد، چند بار سکته داشته باشد و بالاخره حدود هفت سال است در وضعیت فلج زندگی میکند. حال پرسش همه از نهادهای بینالمللی جهان مثل ایسسکو و یونسکو اینست که: افرادی اینچنینی که برای فرهنگ انسانی کوشیدهاند، آیا نباید مورد حمایت و توجه قرار گیرند؟ دبیر محترم و نمایندگی یونسکو در ایران، که خدمات بسیار مطلوب برای معلولین داشته و همینجا از زحمات ایشان تشکر میشود، خواهش میکنیم به افرادی مثل استاد رفیعی حداقل احترام نمایند و به عنوان پژوهشگر و مرجع نگار فعال و کوشا او را مطرح نمایند. با این اقدام کوشندگان فرهنگی دیگر و پژوهشگران که در سطح انسانیت فعال هستند، روحیه گرفته و بر تلاشهای خود میافزایند. چون متوجه میشوند حداقل به جایگاه معنوی آنها توجه هست. انتظار و توقع نخبگان از مجامع فرهنگی جهان مالی و مادی نیست؛ زیرا در مورد استاد رفیعی، رهبر معظم آیت الله خامنهای و دفتر ایشان ماهانه مساعدت دارند؛ اما عنایت و توجه معنوی مهم است.
نهادهای فرهنگی دولتی و نهادهایی که باید به امور آسیب پذیرها رسیدگی کنند، مانند سازمان بهزیستی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، دفتر تبلیغات، سازمان تبلیغات، و دهها نهاد فرهنگی دیگر از وجود چنین سرمایههایی غافل هستند. البته تا کنون بعضاً اقداماتی برای استاد رفیعی داشتهاند، امّا این نهادها، نگاه سرمایهای به اینگونه شخصیتها ندارند.
ملتها دو گونه سرمایه مادی مثل معادن و ذخائر و معنوی مثل کتب و شخصیتها دارند. گاه سرمایههای معنوی از حدود یک ملت و کشور فراتر رفته و ابعاد بینالملل پیدا میکند. این گونه سرمایهها در تاریخ ماندگار خواهند شد. نهادها با حمایت از اینان، بُرد تاریخی آنان را توسعه میدهند و افتخار بیشتر برای خود کسب خواهند کرد.
مگر ایران چند شخصیت مانند استاد رفیعی دارد. امید است نهادهای بینالملل و ملی فرهنگی در تکریم از این سرمایههای فرهنگی کوشا عمل کنند.
محمد نوری-دفترفرهنگ معلولین