انجمن معلولان ضایعات نخاعی استان تهران

1 دیدگاه

1. 1

   

   رمضانعلی کاوسی

   4 ژانویه 2015 در 10:46 ب.ظ

   فراتر از یک وسیلۀ نقلیه
   وقتی من از وسیلۀ نقلیه برای افراد معلول و جانباز حرف می زنم شما نه یک وسیلۀ نقلیه بلکه پاهای او را در ذهنتان تجسم کنید. چیزی که فراتر از یک وسیلۀ نقلیه و در واقع پای یک فرد ویلچر نشین محسوب می شود.
   این وسیله یکی از نیازهای افراد ویلچر نشنین مخصوصاً افراد نخاعی است. اما در جامعۀ پر رمز و راز و ماشینی امروزی هیچ کس در این زمینه به فکر جانباز و معلول نیست؟ نه صنعتگر، نه تاجر و نه دولت! و نه هیچکس دیگر. تعداد زیادی معلول ویلچری در جامعۀ ما زندگی می کنند که به خاطر نبودن و نداشتن وسیلۀ نقلیۀ مناسب خانه نشین¬اند و نمی توانند در جامعه حضوری عادی و فعال داشته باشند. اجازه بدهید برای روشن شدن مسأله در بارۀ خودم بگویم تا مطلب بهتر روشن شود. افرادی مثل من در جامعه بسیارند و نیازمند توجه بیشتر در باره موضوع مطرح شده هستند.
   رمضانعلی کاوسی جانباز ضایعه نخاعی جنگ تحمیلی هستم. 32 سال است که بر اثر اصابت ترکش خمپاره دچار ضایعه نخاعی از ناحیۀ گردن شده¬ام و حدود 26 سال است که با موتور سه چرخ رانندگی می کنم. دستانم ضعیف است ولی با تغییراتی که توسط یکی از دوستان بزرگوارم در کلاچ، ترمز و گاز موتور ایجاد شده، قادر به رانندگی هستم. مشکل اساسی من چگونه سوار و پیاده شدن در موتور سه چرخ است. بسیاری از افراد نخاعی دوست دارند بتوانند با ویلچر داخل وسیلۀ نقلیه شوند و رانندگی کنند. مشکل دیگرم این است که در فصل زمستان به خاطر سردی هوا و بارندگی نمی توانم از موتور سه چرخ استفاده کنم. تصاویر زیادی از موتورهای سه چرخ و چهارچرخ در اینترنت دیدم. به این نتیجه رسیدم که اگر این وسایل نقلیه در ایران هم تولید می شد یا به نوعی وارد می شد، مشکلات فراوان من و امثال من حل می شد.
   ما افراد معلول اگر قادر باشیم با ماشین دنده اتوماتیک هم رانندگی کنیم، به خاطر اینکه نمی توانیم همه جا از ماشین پیاده شویم و جای پارک هم در خیابانهای اصلی شهر وجود ندارد با مشکل مواجه¬ایم. موتور سه چرخ محاسن فراوانی دارد که به راحتی می توان با آن در سطح شهر رانندگی کرد و برای پارک کردن هم با هیچ مشکلی مواجه نشد.
   توقعی که من و دوستان جانباز و معلولِ مثل من از صنعتگران، تاجران و دولت داریم این است که فقط یک روز خودشان را جای ما بگذارند. معتقدم اگر اقشار مذکور فقط یک ساعت در بارۀ ما فکر کنند و مشکلات ما را بررسی کنند و زیر ذره بین بگذارند، نوع نگاهشان تغییر خواهد کرد و نسبت به ما بیشتر احساس مسئولیت خواهند کرد. از مسئولان بنیاد شهید و بهزیستی توقع توجه چندانی ندارم چون بر این باورم اگر فکر ما بودند تا حالا یک فکر اساسی کرده بودند. البته ناامید هم نیستم. شاید با مطالعۀ این مطلب من، وجدانی بیدار و تلنگری حاصل شود و کسی به فکر حل نمودن مسئله بیفتد. اما از صنعتگران محترم توقع دارم به خاطر رضای خدا لحظاتی به فکر همنوعان جانباز و معلول خود باشند و با ساختن وسیلۀ نقلیۀ تک نفرۀ مسقفی مراتب خوشحالی همنوعان خود را فراهم کنند. وسیله ای که بتوان به راحتی با ویلچر داخل آن رفت و از سرما و گرما محفوظ بود. تاجران محترم هم چنانچه به فکر وارد کردن این وسیله بیفتند، علاوه بر کسب اجر معنوی، از سود مناسبی هم برخوردار خواهند شد. مطمئن باشید افراد جانباز و معلولِ فراوانی هستند که به دنبال خرید چنین وسیلۀ مناسبی هستند. در یک سایتی دیدم کشور چک از این نوع وسیلۀ نقلیه تولید کرده است که می توانید نسبت به وارد کردن آن اقدام کنید.
   با احترام
   رمضانعلی کاوسی
   ایمیل: sedaghat9090@yahoo.com
   کد تصاویر وسیلۀ نقلیۀ مورد نظر
   http://www.irantavana.com/wp-content/uploads/2014/09/Untitled-1-Recovered-Recovered.jpg
   http://parsdai.ir/wp-content/uploads/2014/09/خودرو-ویژه.jpg

   پاسخ