از دست دادن چشم اتفاقی ناخوشایند است که اغلب در پی یک جراحت جدی یا بیماری رخ می دهد.
بنابر گزارش آکادمی چشم پزشکی آمریکا سالانه حدود 18 هزار نفر آمریکایی دچار ضایعه های چشمی می شوند. این نوع از ضایعات به میزان زیادی توانایی انطباق فرد نابینا با محیط او را تحت تأثیر قرار داده و می تواند از دو جنبه جسمی و روانی فرد را دچار ناراحتی کند. در چنین شرایطی ساخت یک پروتز چشم که بتواند تا حد زیادی زیبایی و ظاهر چشم اصلی را داشته باشد، می تواند استرس های ناشی از نازیبایی و عدم توازن را در چهره بیمار که ناشی از افتادن پلک به سمت پایین است، کاهش داده و تا اندازه ای از لحاظ روانی التیام بخش باشد
پروتز هر گونه جسم یا وسیله ای است که جانشین عضو از دست رفته شده و تمام یا بخشی از کارکردهای از دست رفته را به فرد باز می گرداند. اولین فردی که از پروتز برای جایگزینی چشم استفاده کرد یک جراح فرانسوی به نام «آمبروز پیر» بود که نامش در تاریخ پزشکی به ثبت رسیده است
امروزه فناوری و تکنولوژی هنوز به درجه ای از پیشرفت نرسیده است که یک پروتز چشم بتواند نقص بینایی را کاملاً مرتفع کند و چنین امری تنها در پروژه های تحقیقاتی مطرح شده است. به طور مثال، اخیراً پروتزهایی طراحی شده اند که می توانند نور محیط را تجزیه و تحلیل کرده و آن را به صورت سیگنال به عصب بینایی منتقل کند و به فرد تا حدی امکان دیدن را ببخشند. پس می توان گفت که در حال حاضر عمده ترین نقش پروتزهای چشم، ایجاد و حفظ ظاهری طبیعی برای صورت است
به طور کلی پروتزهای چشم در دو گروه آماده یا سفارشی ساخته می شوند. این پروتزها از لحاظ ظاهر تا حد زیادی به یک لنز تماسی خیلی بزرگ شبیه اند و در وجوهی مانند صلبیه، عنبیه، عروق خونی و شکل کاملاً مانند یک چشم طبیعی هستند. پروتزهای چشم در دو دسته کلی تقسیم بندی می شوند:
· پروتزهای اربیتال: این نوع از پروتزهای چشم، یک جایگزین سیلیکونی مصنوعی برای حفره استخوانی صورت است که چشم و بخش های مرتبط با آن نظیر پلک و ابرو نیز در آن قرار گرفته اند. این نوع پروتز در حقیقت به منظور ترمیم بافت اربیت مورد استفاده قرار می گیرند.
· پروتزهای آکولار: این نوع از پروتزها از جنس شیشه، پلاستیک و … بوده که بر روی ایمپلنت تعبیه شده، در اربیت قرار گرفته، جایگزین چشم تخلیه شده می شوند و به چشم ظاهری طبیعی می بخشند