مصمم، با اراده و شکست‌ناپذیر است، می‌گوید زندگی ادامه دارد، حتی با این شرایط! از رسانه ها گله دارد که ورزش معلولان را میان خبرهای حاشیه‌ای سایر ورزش ها گم کرده‌اند و یا شاید هم فراموش. با وجود این که حریفان، مبهوت عملکرد ایران شده بودند اما او از موفقیت اخیرشان خیلی راضی نیست و می‌گوید ما برای قهرمانی رفته بودیم.
مجید طاهری بسکتبالیست 28 ساله خوزستانی چندی پیش در بازیهای پاراآسیایی اینچئون کره جنوبی همراه با تیم‌ملی ایران بر سکوی سوم آسیا ایستاد تا او هم افتخار دیگری برای ایران و خوزستان باشد.
طاهری میهمان ایسنای خوزستان بود و از مدال برنز در اینچئون، از زندگی ورزشی اش، از یک حادثه تلخ و از این که زندگی ادامه دارد، گفت.
این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.
*همراه با تیم بسکتبال با ویلچرمان موفق شدید بر سکوی سوم بازیهای پاراآسیایی اینچئون قرار بگیرید، از این رقابت ها بگویید.
از 14 مهرماه اردوی متصل به اعزام ما به رقابت های پاراآسیایی اینچئون آغاز شد و پس از آن بیستم مهرماه به این مسابقات اعزام شدیم. اولین دیدار ما با تیم مالزی بود. حریفان خوب بودند و این تیم به همراه تیم های کره جنوبی و ژاپن از حریفان اصلی ما محسوب می شدند. در گروه ما تیم های مالزی، هنگ کنگ، کویت و تایلند حضور داشتند که ما نسبت به آن ها در سطح بالاتری قرار داشتیم. بازیکنان ما با آمادگی کاملی وارد مسابقات شده بودند و توانستیم در گروه خودمان صدرنشین شویم و در مرحله بعد با بدشانسی به تیم ژاپن خوردیم. در این مسابقه نیز عملکرد خوبی داشتیم ولی در کوارتر پایانی علی رغم این که بازی دست تیم ما بود، در سه ثانیه پایانی بازی، این دیدار به تساوی کشیده شد و وارد وقت های اضافه شدیم که متاسفانه بازی از دست مان خارج شد و شکست خوردیم و مجبور شدیم برای کسب سوم، چهارمی بازی کنیم که در دیداری که در این مرحله داشتیم به پیروزی رسیدیم و سوم شدیم و توانستیم دست پر برگردیم.
*سطح مسابقات چطور بود؟
اولین دوره بود که تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران در این مسابقات شرکت می کرد و به نظرم سطح مسابقات بالا بود و تمام حریفان آمادگی کاملی داشتند. کشورهای دیگر از نظر امکانات و شرایط روحی – روانی حمایت می شوند و ورزشکاران آن ها نیز به همین دلیل تمام تمرکزشان روی ورزش است اما بازیکنان ما به این صورت نیستند و علاوه بر ورزش، دغدغه های دیگری نیز دارند. به هر حال تمام کشورها از نظر خدماتی، هم چون نوع ویلچر یا موارد دیگر به خوبی به ورزشکاران شان می رسند و نسبت به ورزشکاران ما در سطح بالاتری هستند در حالی که ویلچرهای ما در سطح معمولی هستند ولی با این وجود توانستیم مقام کسب کنیم. تیم ملی چهار سال محرومیت داشت و با این وجود توانست در مسابقات جهانی هشتم و در پاراآسیایی سوم شود و یکسری از تیم ها مات و مبهوت مانده بودند که ایران با وجود این چهار سال محرومیت چگونه این گونه ظاهر شد.
*نتیجه بسکتبال با ویلچر ایران در این رقابت ها انتظارات مجموعه فدراسیون را برآورده کرد؟
انتظار آن ها بالاتر بود و البته آن ها هیچ وقت امکاناتی مانند سالن ورزشی و ویلچر را در نظر نمی گیرند و فقط توجه آن ها به سمت مقام است و پشت کار را نگاه نمی کنند که چرا به این صورت شد و اشکالات را برطرف نمی کنند. البته این عنوان برای خود بازیکنان نیز راضی کننده نبود، چرا که ما برای قهرمانی به این مسابقات رفته بودیم.
*میزبانی کره‌ای‌ها چطور بود؟
میزبانی در آن سطحی که انتظار داشتیم، نبود و از نظر تغذیه مشکل داشتیم. ضمن این که محل اسکان مان هم خیلی خوب نبود. در دوره قبلی، از ایران برای تغذیه ورزشکاران، مواد غذایی برده بودند در حالی که در این دوره به این صورت نبود. در این شرایط بدن های ما با وجود این که آماده بودند ولی کم می آورد، چرا که مسایل تغذیه ای هم اهمیت دارد و باید به بدن رسید. اگر می دانستیم شرایط به این صورت است، از ایران با خودمان مواد غذایی می بردیم. من حتی با توجه به این شرایط در آن جا بیمار شدم و بدنم کم آورد و کارم به بیمارستان کشیده شد. به هر حال با توجه به میزبانی های بسیار کره، انتظار بیشتری از این کشور می رفت.
*از این مسابقات خاطره ای هم دارید؟
یک خاطره بد دارم و آن هم این است که هدف مان در این مسابقات قهرمانی بود که به این صورت نشد و برای ما خیلی سخت بود و حتی بازیکنان تیم گریه هم کردند.
*چه مسابقاتی را پیش رو دارد؟
مسابقات کسب سهمیه پارالمپیک ریو را پیش رو داریم که آذرماه در ژاپن برگزار خواهد شد. البته رقابت‌های لیگ برتر کشور را هم پیش رو داریم.
*فکر می کنید بتوانیم سهمیه پاراالمپیک ریو را کسب کنیم؟
بله، باتوجه به آمادگی ای که بازیکنان تیم ملی دارند و اگر امکانات برای مان فراهم شود که فکر و ذهن مان بر تمرینات متمرکز باشد، صد درصد به سهمیه پاراالمپیک می رسیم.
*درمورد امکاناتی که به رشته های معلولان اختصاص داده می شود، صحبت کنید؛ خیلی از ورزشکاران معلول گله مند هستند که نگاه به آن ها نسبت به ورزشکاران سالم کمتر است.
در استان نسبت به رشته های معلولان خیلی بی مهری می شود. چند سالی است که همراه با تیم استان در لیگ برتر کشور شرکت می کنم و دو سه سال است که از نظر امکانات، ویلچر، سالن و قرارداد با مشکل مواجه هستیم و قراردادهای بازیکنان پرداخت نشده است. سال گذشته زمانی که می خواستیم در مرحله دوم لیگ برتر شرکت کنیم به دلیل این که پول ورودی را پرداخت نکرده بودند، فدراسیون خواست که این پول واریز شود. بازیکنان تیم هم به همین دلیل نزد کیانی زاده، مدیرکل ورزش و جوانان استان رفتند تا او کمک کند که بتوانیم در لیگ شرکت کنیم و او هم قول داد که این پول واریز شود ولی فایده ای نداشت و با توجه به این که پول در لحظه آخر واریز شد، فدراسیون قبول نکرد که تیم ما در مرحله دوم لیگ شرکت کند. امسال هم با توجه به این که فدراسیون می خواست تعداد تیم های لیگ برتر 10 تیم شود، قبول کرد که خوزستان در لیگ برتر شرکت کند. به هر حال باید اسپانسر داشته باشیم و البته صحبت هایی شده بود که باشگاه های استان که در لیگ برتر بسکتبال تیم دارند، از تیم ما هم حمایت کنند که اگر به این صورت شود خیلی خوب است ولی متاسفانه پیگیر موضوع نمی شوند. رییس هیات استان تغییر کرده است و امیدواریم که با این تغییر و تحولات نتیجه بگیریم.
سال گذشته غفور کامروا سرمربی تیم، خودش لوازم ورزش و لباس برای ما می آورد تا آبروی استان را حفظ کند ولی به هر حال با بی مهری هایی که شد او هم کار را رها کرد. ما به استان های دیگر مانند اصفهان می رفتیم و می دیدیم که از نظر ویلچر، سالن و امکانات در چه حدی هستند ولی متاسفانه خوزستان به همان صورت گذشته است. البته بی توجهی ها فقط نسبت به رشته بسکتبال با ویلچر نیست و شامل حال سایر رشته های معلولان نیز می شود. به هر حال این موارد در دلسرد شدن بازیکنان تاثیرگذار است. واقعا استان های دیگر امکانات دارند و در بخش درآمدزایی هم کار کرده اند و پول در می آورند، در حالی که این جا به این صورت نیست. اکنون از خوزستان فقط من در تیم ملی هستم و برای استانی که در گذشته چهار پنج ملی پوش داشته و بعد به یک باره بازیکنان آن خط می خورند، خیلی بد است.
*یعنی معتقدید بین ورزشکاران سالم و معلول تبعیض وجود دارد؟
صد درصد تبعیض وجود دارد و آن نگاهی که باید باشد، نیست. رسانه ها هم آن طور که باید و شاید به ورزش معلولان توجه نمی کنند. اگر از سوی رسانه ها به ورزش معلولان توجه شود، ممکن است مسوولان هم توجه کنند.
*امکانات فدراسیون برای برگزاری اردوها به چه صورت است؟
آن جا هم کمی مشکل هست ولی باتوجه به این که سالن های دیگر را برای تمرین می گیرند، خوب است.
*در صحبت‌های‌تان به کاهش تعداد ملی پوشان خوزستانی اشاره کردید، شما دلیل این اتفاق را چه می دانید؟
به هر حال وقتی سرمربی تیم ملی بخواهد بازیکنان را به تیم ملی دعوت کند به این نگاه می کند که خوزستان در چه مقطعی است و آیا سطح آن در لیگ برتر بالا است یا خیر. مثلا با توجه به این که سطح فولاد خوزستان در لیگ برتر فوتبال بالا است، باشگاه حرف برای گفتن دارد که چرا از فولاد بازیکنی به تیم ملی دعوت نشده است. به هر حال وقتی سطح بسکتبال استان بالا باشد و در لیگ حرف برای گفتن داشته باشیم، می توانیم حرفی برای گفتن به فدراسیون داشته باشیم که چرا از خوزستان نفرات بیشتری را به تیم ملی دعوت نکرده اید. ما در گذشته در لیگ برتر و قهرمانی کشور حرف اول را می زدیم ولی متاسفانه چند سالی است که با توجه به شرایطی که داریم، بازیکنان استان برای تیم های دیگر بازی می کنند. به هر حال معلولان به این صورت هستند که هر جایی که حتی 500 هزار تومان هم به آن ها بیشتر دهند، به آن جا می روند.
*در زمینه استعدادیابی در استان کاری انجام شده است؟
در این زمینه کاری انجام نشده است ولی همانطور که گفتم امیدوارم با تغییر رییس هیات و آمدن سرپرست جدید، استعدادیابی هم صورت بگیرد. تاکنون نیز سرپرست هیات یکسری امکانات را نسبت به قبل فراهم کرده است تا دلخوشی برای بازیکنان ایجاد کند. به هر حال سرپرست هیات قول هایی داده و البته به تازگی کار خود را شروع کرده است و تا جا بیفتد، زمان می برد.
*وضعیت اقتصادی ورزشکاران معلول در چه سطحی است؟
خیلی خوب نیست. من خودم علاوه بر ورزش در کار ساخت و ساز هم مشغول هستم. البته وقتی در اردوها شرکت می کنیم فدراسیون تقریبا مبلغ کمی به ما می دهد. به هر حال به ورزش معلولان در کشور ما اهمیت خاصی داده نمی شود و با این وجود مقام هم به دست می آوریم که آن هم به دلیل اراده قوی ای است که ما داریم. متاسفانه در اجتماع و کشور ما به صورتی نیست که به معلولان کار خاصی بدهند، مگر این که پارتی داشته باشند تا بتوانند استخدام شوند. حتی اگر تحصیلات هم داشته باشند، وضعیت شان به همین صورت است و ما حتی ورزشکارانی را داریم که کارشناسی ارشد دارند ولی بیکار هستند. برخی از ورزشکاران هم متاهل هستند ولی دل شان را به این خوش کرده اند که از طریق ورزش چیزی عایدشان شود.
*از اتفاقی که باعث معلولیت تان شد و شرایط تان بعد از آن هم برای مان می گویید؟
سال 84 بود که بر اثر تصادفی که برایم پیش آمد، دچار معلولیت شدم و دو سال هم درگیر درمان بودم و وقتی دیدم فایده ای ندارد بازهم به سراغ ورزش رفتم. من پیش از این اتفاق بدنسازی را به صورت حرفه ای کار می کردم و پس از این حادثه، به هیات جانبازان و معلولان استان رفتم و به رشته بسکتبال با ویلچر که رشته ای گروهی بود، علاقه مند شدم و در همان سال اول، آقای کامروا، از مربیان این رشته من را تشویق کرد تا به سمت این رشته بیایم و در همان سال ابتدایی ورودم، به لیگ برتر دعوت شدم. اکنون هم از شرایطم راضی هستم. به هر حال این شرایط مشکل است ولی باید قبول کنیم که این وضعیت پیش آمده است. سخت است ولی باید با آن کنار آمد. این وضعیت مشکلات خودش را دارد ولی دیگر نمی توان کاری کرد و زندگی ادامه دارد.
*سقف آرزوهای ورزشی‌تان کجاست؟
دوست دارم کارم را ادامه دهم و بتوانیم قهرمانی پارالمپیک را به دست آوریم.
*چه انتظاری از مسوولان دارید؟
توقع ما این است که به ورزش معلولان اهمیت دهند، چرا که می بینند که معلولان با شرایطی که دارند و با دست خالی، مقام کسب می کنند.
*صحبت پایانی…
از خانواده ام که در این مدت من را حمایت کردند، تشکر می کنم. همچنین از مربیان خودم آقای مهدوی و کامروا که برای من زحمت کشیدند، قدردانی می کنم. برای یک معلول، اطرافیان و نحوه برخورد آن ها خیلی مهم است. زمانی که این اتفاق برای من پیش آمد خانواده ام نگذاشتند که من در خانه، گوشه گیر و از اجتماع دور شوم. آن ها من را تشویق کردند که به سمت ورزش بیایم و در اجتماع باشم. البته کمی سخت بود ولی خودم نیز روحیه ام را حفظ کردم و تاکنون هم خانواده ام من را رها نکرده اند و از من حمایت می کنند.
اگر رسانه ها هم در زمینه ورزش معلولان کار کنند خوب است و باید به صورتی کار کنند که در کارشان تفاوتی بین ورزش معلولان و ورزشکاران سالم وجود نداشته باشد. متاسفانه این نگاه جا نیفتاده است و اگر هم کاری صورت بگیرد، مقطعی است. وقتی می خواهیم وارد هواپیما شویم به ما به عنوان یک بیمار نگاه می کنند و به این که ما ورزشکار هستیم و می توانیم کارهای خودمان را انجام دهیم، نگاه نمی کنند. در برخورد با ما چنان افسوسی می خورند که روحیه مان خراب می شود، در حالی که من دیده ام بیشتر معلولان به افراد سالم روحیه می دهند. در کشورهای دیگر هنگام مسابقات سالن پر می شد و ما مانده بودیم که مردم آن جا با چه دیدی به معلولان نگاه می کنند و در این جا به چه دیدی نگاه می کنند. امیدوارم به صورتی با ما رفتار شود که روحیه مان مضاعف شود.
