برای بازدید از میدان تازه افتتاح شده امام علی (ع) به پارکینگ این مجموعه رفتم؛ وارد میدان که شدم راهی به یکی از بازارها وجود داشت که جلوی آن میله زده بودند تا موتورسوارها نتوانند از آن عبور کنند، معبری برای ورود ویلچریها وجود نداشت و در دهانهاش گیر افتادم؛ یکی از کارگرهای آن محدوده پرسید میخواهید چیکار کنید؟ گفتم میخواهم برم آن طرف، طرف بازار. گفت” این مسیر آدمرو است.” خندیدم گفتم حالا اگر یک قاطری چیزی خواست از اینجا رد شود باید چکار کند؟ بنده خدا یک ذره جا خورد!
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه اصفهان، غلامرضا پستهای، مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران آسیب نخاعی اصفهان، دیر زمانی است زندگی را از روی ویلچر ادامه میدهد، صدای گرم و اقدامات امیدبخشی دارد که مطمئناً افراد معلول زیادی را به حرکت وا داشته است. ساکن کاناداست و داستان سفر سال گذشتهاش به اصفهان را با این خاطره آغاز میکند، تا از مشکلات عدیده ویلچریها و کم و کاستیهایی که دیده و شنیده، بگوید.
به گفته وی واژه معلول جامعه بزرگی را در بر میگیرد که معلولان روی ویلچر یا به قول خودشان ویلچرنشینها بخشی از آن هستند و متاسفانه در جامعه فعلی ما این افراد از بسیاری امکانات محروماند که سادهترین آن تردد و جا به جایی درون شهری است.
پستهای با اشاره به اینکه معلولان جامعه ما محکوم و مجبور به خانه نشینی هستند و در سطح جامعه دیده نمیشوند، میگوید: در خیابانهای کشورهای پیشرفته دنیا افراد ویلچری بسیاری دیده میشوند که این مسئله حکایت از آن دارد که کشورهای تراز اول با فراهم آوردن امکانات، حق برابری و بودن در اجتماع و فضای بیرون از خانه را برای این افراد به وجود آوردهاند.
حاشیه خیابانی امن و سالم برای ویلچرنشینها نداریم
مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران آسیب نخاعی اصفهان ادامه میدهد: قوانینی زیادی وجود دارد که شهرداریها را موظف به ممانعت از ساخت و بهره برداری از ساختمانهایی که برای معلولان مناسبسازی نشده باشد، میکند؛ اما برای مثال در حاشیه زاینده رود حد فاصل پل فردوسی و فلکه فیض مجموعه ساختمانهای نوسازی دیده میشود که بسیار زیبا و سنتی ساخته شدهاند اما برای مثال اگر من بخواهم بروم بانک واقع در این مجموعه این امکان برایم ندارد.
پستهای در ادامه به مجموعه اداری غدیر اشاره میکند و میگوید: یک روز با یک ویلچر خالی به ادارههای شهر سر بزنید و ببینید با این وضعیت در چند اداره شهر میتوانید رفت و آمد کنید؛ از این مثالها بسیار زیاد است، میدان نقش جهان را به عنوان یک جاذبه گردشگری تصور کنید تنها ورودیهایی که شما با ویلچر میتوانید از آنها وارد و خارج شوید ورودیهای ماشین رو خیابان سپه و حافظ است و به هیچ عنوان از ورودی دیگری نمیتوانید داخل یا خارج این میدان شوید.
وی می افزاید: متاسفانه در اصفهان پیادهروها و حاشیه خیابانی امن و سالمی برای ویلچرنشینها نداریم و پارکها، آثار تاریخی و جاذبههای گردشگری، سینما، پاساژها و … برای این افراد مناسب سازی نشدهاند؛ فرض کنید پل فلزی هستیم و میخواهم به کنار رودخانه برویم به نظر شما از کجا و چه سمتی وارد پارک شویم؟! به هیچ عنوان راهی برای ورود افراد ویلچر نشین در آن محدوده پیدا نمیکنید! اگر فردی با ویلچر بخواهد برود در پارک باید چند نفر کمک کنند ویلچرش را از پلهها پایین بگذارند!
انجمن حمایت از بیماران آسیب نخاعی اصفهان ادامه میدهد: مسئله ساده و پیش پا افتاده ای است، یک فرد ویلچری میخواهد به پارک و حاشیه رودخانه زاینده رود برود اما نمیتواند!
علامت آبی رنگ ویلچر را کجا دیدهاید؟
پستهای در میان صحبتهایش به انجمن بیماران آسیب نخاعی که در سال 1385 تأسیس کرده و دو دورهای که مدیر عاملش بوده است نیز اشاره میکند و میافزاید: در حال حاضر مسئولان شهر به مسائل ویلچریها تا اندازهی زیادی آشنا هستند چرا که مدیرعامل فعلی انجمن مهندسنصر یکی از اعضای شورای شهر و خود ویلچرنشین است، اما قائل شدن حق برای این افراد نیازمند عزم ملی است.
وی با ابراز تأسف از اینکه افراد ویلچری و معلول اصفهانی در بین مردم دیده نمیشوند، می افزاید: یکی از بهترین شاخصهایی که شما میتوانید متوجه شوید جامعه به معلولان توجه میکند یا نه این است که زمانی که در خیابان راه میروید علامت آبی رنگ ویلچر که علامت استاندارد معلولان ویلچری است را به کرات در خیابانهای شهر ببینید.
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از بیماران آسیب نخاعی اصفهان با طرح این سؤال که شما در طول عمرتان اولین و آخرین باری که علامت آبی رنگ ویلچر را دیدهاید کجا بوده است؟ به خیابان های محل سکونتش در کانادا اشاره می کند و میگوید: اگر یکی از خیابانهای شهر تورنتو را در فاصله زمانی 10 دقیقه پیاده روی کنید صدها بار علامت آبی رنگ ویلچر را در ایستگاه اتوبوس، ورودی مغازهها مترو، پارکینگ و … خواهید دید.
پستهای تصریح میکند: اگر شما این علامت را در کشور نمیبینید اما آن را در کشورهای دیگر میبینید به این معنی است که آنجا معلولان را پذیرفتهاند و میدانند که بخشی از جامعه روی صندلی چرخدار مینشینند و حقوقی دارند.
مشکلات معلولان با فرهنگسازی رفع میشود
وی میگوید: مشکل اصلی معلولان در کشور عدم آگاهی نسبت به این قشر است و آگاهی دادن به جامعه بر عهده صدا و سیما، شاعر، عکاس، نقاش، کاریکاتوریست، فیلم ساز و تمام افرادی است که به نوعی بر جامعه اثر میگذارند؛ آخرین باری که فیلمی در صدا سیما دیدهاید که یک نفر در ان بر روی ویلچر باشد چه زمانی بوده؟ بنابراین باید در پس زمینه فیلمها و سریالها نیز شده معلولی با ویلچر از خیابان رد شود تا به نوعی چشم مردم با این موضوع آشنا شود!
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از بیماران آسیب نخاعی اصفهان ادامه میدهد: یک روز وقتی سوار تاکسی شدم، راننده به من گفت گاریتان را هم میآورید؟ من به او گفتم نام انگلیسی آن ویلچر است اگر تلفظش برایتان سخت است بگویید صندلی چرخدارد! گاری را در گذشته به پشت اسب میبستهاند؛ این نشان میدهد آگاهی جامعه نسبت به معلولان چندان زیاد نیست.
وی میگوید: در کانادا شما در شهرهای مختلف میتوانید به راحتی تردد کنید در مترو قسمتهای مختلفی برای افراد ویلچری در نظر گرفته شده است و اتوبوسها نیز مکان مخصوصی برای افراد ویلچری دارند که راننده در سوار و پیاده شدن به شما کمک میکند.
به اعتقاد پستهای مشکلات معلولان کشور به صورت فرهنگی قابل رفع است و با فرهنگ سازی و آموزش به ویژه در سنین کودکی رفع خواهد شد و جامعه باید بپذیرد فردی که روی ویلچر نشسته حق دارد وارد اتوبوسی که شما از آن استفاده میکنید، شود.
شاید شما کاندیدای بعدی نشستن روی ویلچر باشید
وی به عنوان نمونه در مورد فرهنگ سازی از سنین کودکی به تولید عروسک باربی که نماد زیبایی است بر روی ویلچر اشاره میکند و میافزاید: طراحی چنین عروسکی به معنی این است که به کودکان یاد بدهیم در آینده امکان دارد شما هم بر روی ویلچر بشینید و یا همکلاسیهای شما روی ویلچر باشند که در این صورت باید به آن کمک کنید.
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از بیماران آسیب نخاعی اصفهان میگوید: متاسفانه در جامعه فعلی یک معلول حق خرید ندارد چرا که شما پاساژی را در خیابان انقلاب، چهارباغ اصفهان و … پیدا نمیکنید که معلول بتواند به راحتی در آنها گردش و خرید کند؛ آخرین باری که یک معلول را در خیابانهای شهر دیدهاید، چه زمانی بوده است؟ در حالی که شما در شهرهای کانادا افراد ویلچری زیادی را میبینید که زندگی عادی، اجتماعی و کاری خود را مانند یک فرد سالم دارند، چرا که امکانات و بستر برای حضور آنها در جامعه فراهم شده است.
پستهای ادامه میدهد: هر کسی ممکن است کاندیدای بعدی نشستن روی ویلچر باشد، هیچکس نمیتواند خود را از نشستن روی ویلچر ایمن بداند به همین دلیل این یک نیاز عمومی جامعه است و اگر مردم آگاهیشان نسبت به این موارد بالا برود خود به خود حقوق این افراد ایجاد میشود؛ زمانی که این حقوق ایجاد شود مردم از مسئولان میخواهند که بستر لازم را فراهم کنند.
معلولان را با جانبازان اشتباه نگیرید
وی اضافه میکند: لازم است رانندگان جوانی که با سرعت زیاد رانندگی میکنند و گواهینامهشان توقیف میشود دوره آموزشی را در انجمن های معلولان بگذرانند، تا اعضای انجمن برایشان توضیح دهند چگونه بر اثر سرعت زیاد هنگام رانندگی دچار آسیب نخاعی شدهاند.
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از بیماران آسیب نخاعی اصفهان میگوید: بعضا معلولان را با جانبازان اشتباه میگیرند و این جای انتقاد دارد و مصداق این ضرب المثل اصفهانیها که میگوید”آفتابه لگن صد دست، شام و ناهار هیچی”، زیرا قرار گرفتن جانبازان در هالهای از تقدس و احترام کاذب موجب میشود به نیازهای این افراد توجه نشود و تنها احساسی به این قضیه نگاه شود در صورتی که معلول نیازمند حضور در اجتماع، کار و تلاش است.
پستهای با اشاره به این موضوع که مردم در خارج از کشور خود را در قبال معلولان مسئول میدانند، خاطر نشان می کند: غیر ممکن است فردی با ویلچر بخواهد از دری عبور کند و مردم حاضر در را باز نکنند و خود را در این قبال مسئول ندانند.
