شهرهای بزرگ و کوچک در سراسر آمریکا در تلاش هستند قابلیت دسترسی به مکان های عمومی را برای تمامی شهروندان تأمین کنند. جوامع محلی آمریکا در تلاش های ملی برای تأمین حقوق شهروندانی که مشمول قانون آمریکایی های دارای معلولیت می شوند، شرکت همه جانبه دارند. ماده شماره دو ADA ، تضمین کننده دسترسی برابر به خدمات عمومی، برنامه ها و فعالیت هاست.
مقاله ی ذیل بدلیل مقایسه اقدامات شهرداری های کشورمان ایران با سایر کشورهای جهان در ارتباط با افزایش کیفیت خدمات به شهروندان دارای معلولیت نیست کما اینکه باید از خودمان بپرسیم مقایسه به قصد اصلاح عملکرد چه ضرری می تواند داشته باشد؟!
آنچه ما را در کانون معلولان شهر تهران بر آن داشت تا زین پس اقدام به درج مقالاتی این چنین نمائیم ضرورت استفاده از الگوهای عملی و اقدامات انجام شده توسط سایر کشورها در خصوص شهروندان دارای معلولیت است. باید به مسئولان شهری متذکر شد اگر ساخته های دارای معلولیت در گذشته را کنار بگذاریم، آنچه از این پس ساخته می شود اگر با توجه به اصول مناسب سازی باشد و با هدف رعایت حقوق همه ی شهروندان و پاسخگویی به نیاز احاد جامعه باشد می توان امیدوارم بود بخشی از حقوق شهروندی پایمال شده ی افراد دارای معلولیت در کشورمان ایران محقق خواهد شد و در غیر این صورت قضاوت در مورد این بی عدالتی و پایمال نمودن حقوق شهروندان دارای معلولیت را به عنوان اقلیت کثیری از افراد این جامعه می بایست به وجدان عمومی واگذار کرد…
تأمین امکانات برای افراد دارای معلولیت: امری مربوط به جامعه
شهرهای بزرگ و کوچک در سراسر آمریکا در تلاش هستند قابلیت دسترسی به مکان های عمومی را برای تمامی شهروندان تأمین کنند.
جوامع محلی آمریکا در تلاش های ملی برای تأمین حقوق شهروندانی که مشمول قانون آمریکایی های دارای معلولیت می شوند، شرکت همه جانبه دارند. ماده شماره دو ADA ، تضمین کننده دسترسی برابر به خدمات عمومی، برنامه ها و فعالیت هاست. این هدف بسیار ارزشمند است اما مستلزم داشتن امکانات مالی قابل توجهی است – به طور مثال، مخارج نصب بالابر صندلی چرخدار به یک اتوبوس و ایجاد تغییرات لازم، بیش از 40,000 دلار یا بیشتر برآورد شده است.
با این حال، شهرداری های این کشور شدیدا ً در تلاش هستند تا قدم در راه این گونه اقدامات بگذارند. از شهرهای بزرگ گرفته تا شهر های کوچک و روستا ها، دولت های محلی به وعده سال 2001 دولت به معلولین، جواب مثبت دادند: “هر جا دری به روی کسی به خاطر معلولیت بسته است، ما برای باز کردن آن باید کوشش کنیم… هرگاه مانعی بر سر راه شما و حقوق کامل و شرافت شهروند بودن تان وجود داشت، ما به نام شایستگی و عدالت، باید برای رفع آن بکوشیم.”
پارک میلنیوم در دسترس همگان
ریچارد اِم. دیلی، شهردار شهر شیکاگو، قصد دارد این شهر را که سومین شهر بزرگ کشور است، از نظر دسترسی برای معلولین در صدر شهرهای آمریکا قرار دهد. وقتی شهرداری تصمیم گرفت منطقه ویرانی را که پوشیده از خطوط آهن و پارکینگ اتومبیل ها بود به محلی بی نظیر برای تفریح و سرگرمی تبدیل نماید، شهردار، به ادوارد ک. اولر، مهندس معمار مراجعه کرد و او تصمیم گرفت ” پارکی در سطح جهانی طراحی کند که مردم شهر و بازدیدکنندگان، صرف نظر از توانایی جسمانی و یا معلولیت خود بتوانند از آن بهره مند شوند.”
میلنیوم پارک که در سال 2004 افتتاح شد، شامل امکانات رفاهی متعددی است که به افراد دارای معلولیت اجازه می دهد ، بدون دغدغه از تمام آن ها استفاده نمایند. در مرکز آن فواره و آب نمای کم عمقی وجود دارد که کاملا ً قابل دسترسی هستند. شیب راهه های مارپیچ طوری ساخته شده اند که می توان در آن ها، با صندلی چرخدار 180 درجه دور زد . محوطه اصلی که پوشیده از چمن است، با شبکه ای از میلگرد زیرسازی شده است. این شبکه که باعث سفت بودن زمین زیر چمن است، حرکت صندلی چرخدار را به آسانی میسر می سازد.
سازمان سربازان فلج آمریکا، جایزه ” آمریکای در دسترس” خود را به اولر اعطا کرد. مقام ریاست این سازمان، مراتب قدر دانی خود را “برای تلاش افرادی مانند اولر، که اجازه نمی دهند خللی در امور روز مره زندگی افراد دارای معلولیت ایجاد شود، و مهمتر اینکه راه حلی برای معضلات جاری آن ها می یابند” ابراز داشت.
تلاش هایی که بردنده جوایز بوده اند
سازمان ملی معلولین، که مربوط به بخش خصوصی می باشد، برای اولین بار در سال 2001 به اختصاص جایزه آمریکای قابل دسترس خود به شهرداری هایی پرداخت که کامل ترین امکانات را برای شرکت معلولین در انواع فعالیت های جامعه تأمین می کردند. برندگان، شهرداری هایی بودند که تعهدات بیشتری برای ایجاد امکانات در زمینه تحصیل، شغل، رأی دادن، وسایل نقلیه عمومی، مسکن، مراسم مذهبی، و در طیف وسیعی از فعالیت های اجتماعی، تفریحی، فرهنگی و ورزشی، تقبل کرده بودند.
برنده سال 2004، شهرداری پاسادنا درکالیفرنیا است، که معروفیت آن به خاطر” رژه رزباران” در روز اول سال و فوتبال رزباول است. اما کمتر کسی می داند که سه جایگاه مشرف به مراسم رژه که با صندلی چرخدار قابل دسترسی هستند، برای معلولین و مهمان های آنان در نظر گرفته شده، گزارش سمعی از مراسم رژه برای نابینایان و افرادی که دید ضعیفی دارند انجام می شود و برای ناشنوایان و کسانی که شنوایی ضعیفی دارند نیز با زبان اشاره به توصیف مراسم می پردازند. تمام افراد معلول ، بلافاصله بعد ازمراسم، می توانند سکوهای چرخدار رژه را از نزدیک بینند.
پاسادنا برای برآورده کردن نیازهای معلولین خود به شدت وارد عمل شده است. کتابخانه مرکزی آن که در سال 1927 تأسیس شده، بعد از تعمیرات اساسی، اکنون مجهز به بالا بر و آسانسور برای صندلی های چرخدار است. یک کنفرانس سالانه برای آشنا کردن دانشجویان معلول با صاحبان کار تشکیل می شود و مسائل شغلی ، خودکفایی و درخواست تسهیلات کاری در آن مورد بحث قرار می گیرد. بسیاری از اسناد شهر برای نابینایان به خط بریل هم وجود دارد. شهردار این شهر، بیل بوگارد می گوید، “تعهد شهر برای شرکت دادن افراد معلول در زندگی اشتراکی، تعهدی دیرین و سابقه دار است.” پاسادنا گوناگونی میان شهروندان را گرامی می دارد و سعی دارد افراد معلول و خانواده و دوستان آن ها را در سبک زندگی روزمره بگنجاند.
جوامع کوچک و بزرگ
شهر های بزرگ و جوامع کوچکتر روستایی، به طور مشابه، سعی در پاسخ گویی به استاندارد های ADA دارند. سن آنتونیو در تگزاس، نهمین شهر بزرگ کشور، گردشگاهی کنار رود خانه دارد که دارای راه های پوشیده از قلوه سنگ و سنگ های تخت است و از هر دو کرانه رود گذشته، به منطقه تجاری شهر ختم می شوند. امروز، سه راه شیب دار، و چهار مسیر برای آسانسور و پلی بر روی رودخانه، دسترسی افراد با صندلی چرخدار را به این مکان عمومی تأمین می کنند. هتل ها و دیگر مراکز تجاری کنار رود خانه در جستجوی فراهم کردن تسهیلاتی مشابه هستند. یکی از اهالی نابینای سن آنتونیو می گوید، “دسترسی بهتر شده و تحرک آسان تر گشته است، خیلی چیز ها تغییر کرده اند!”
در ناحیه روستایی سامرز، در ویرجینیای غربی، اقداماتی برای دسترسی شهروندان به منطقه تجاری و دادگاه بخش صورت گرفته است. امکان پارک کردن اتومبیل و نیز یک راه شیب دار برای صندلی چرخدار فراهم شده؛ مسیر ویژه صندلی چرخدار به آسانی به پیشخوان ها دسترسی دارد. در سالن دادگاه، محل نشستن هیئت منصفه و شواهد طوری ساخته شده که صندلی چرخدار به راحتی در آن جا راه دارد. امضا کردن با خط بریل ممکن است و دستگاه های سمعی برای افرادی که شنوایی ضعیف دارند در نظر گرفته شده است. یکی از اهالی معلول می گوید که قبل از ایجاد این تسهیلات، از آن جا که امکان استفاده از پله ها و رسیدن به صندوق پرداخت واقع در طبقه دوم را نداشت، نمی توانست برای پرداخت عوارض، شخصاً مراجعه کند. ” الان، با دیدن این تغییراتی که صورت گرفته خیلی لذت می برم.”
در سراسر کشور از این نمونه ها فراوان است. جزییات متفاوت اند، اما قاطعیت برای بهبود وضعیت زندگی افراد دارای معلولیت همه جا یکی است. و نهایتا ً، همه منتفع می شوند: دوچرخه سواران، پدرو مادرانی که کالسکه کودک خود را می برند هم قدر بریدگی های کنار جدول را می دانند، و آسانسور ها و مسیر های شیبدار، اغلب برای افراد سالمند موهبتی هستند. و مهم تر از همه این که، آمریکایی ها با تشویق همسایگان شان برای تشریک مساعی در امور، به جامعه خود استحکام بیشتری می بخشند.
منبع: http://iipdigital.usembassy.gov
