این اختراع، یک دست مصنوعی است که با قیمتی مناسب کارکردی مانند نمونه برقی اش دارد. دست های مصنوعی سه گونه هستند: مدل های کاملا تزیینی، مدل های قلاب دار و ضمیمه های مکانیکی ارزان قیمت که حرکت کمی دارند، و مدل های برقی که حرکت های طبیعی دست را بهتر تقلید می کنند اما قیمت آنها ده ها هزار دلار است.
دست مصنوعی “مارک استارک”، بهترین اجزای ممکن را دارد. با وجود این که مجموعه قطعات پلاستیکی آن تقریبا به سبکی و ارزانی نمونه های معمولی و قلاب دار فولادی است، از نظر ظاهری و حرکتی مشابه دست های برقی گران قیمت هستند.
“استارک” که حرفه اش طراحی دریچه های خشک کن و دیگر وسایل خانگی است، با هدف کمک به دوستش “یو ووگت” که بدون دست چپ به دنیا آمده بود به طراحی اعضای مصنوعی علاقهمند شد. اختراع “استارک” فاقد اجزای برقی است با این حال هر یک از انگشت های آن سه بند دارد (انگشت شست دو بند دارد) که جداگانه خم می شوند تا کاربر بتواند هر وسیله ای را در دست بگیرد حتی اشیاء با شکل نامنظم را که دست های قلاب دار نمی توانند آنها را نگه دارند.
دست های قلاب دار به گیره انتهای بازوی قطع شده متصل می شوند و با کمک کابل های شانه بند کار می کنند.
وقتی کاربر شانه هایش را بالا می برد، کابل کشیده می شود و قلاب را باز می کند. وقتی شانه ها را به حالت عادی بر می گرداند، کابل شل و قلاب بسته می شود.
دست “استارک” با همان سیستم گیره و کابل عمل می کند، با این تفاوت که یک اهرم اضافی کف دست دارد که به پنج کابل دیگر که هر کدام یک انگشت را حرکت می دهند، متصل است. حرکت شانه، اهرم را به کار می اندازد تا بدین وسیله، پنج انگشت با هم باز شوند و هر کابل به هر انگشت اجازه می دهد که خودش حرکت داشته باشد. فنرهای موجود در هر مفصل تا وقتی منقبض می شوند که هر انگشت روی وسیله مورد نظر قرار گیرد؛ بنابراین، سر بعضی از انگشتان می تواند مثلا دور نی لیوان شربت بپیچد، در حالی که بقیه انگشتان لیوان را گرفته اند. فشار فنرها به حدی کم است که فرد می تواند تخم مرغی را در دست بگیرد و به قدری قوی است که می تواند یک صندلی را از زمین بلند کند.
کیفیت کار دست استارک
دست مصنوعی به کابل شانه بند فرد قطع عضو وصل است. اهرم کف دست، پنج انگشت را با هم باز می کند و هر انگشت می تواند به کمک کابل های مجزا در هر انگشت و فنرهای بند انگشت ها، به تنهایی بسته شود و دور هر وسیله ای بپیچد و آن را بگیرد.
در سال 2004، “استارک” با استفاده از وسایل موجود در یک ابزارفروشی، نمونه اولیه طرح خود را ساخت و برای امتحان آن را به “ووگت” داد. “ووگت” در عرض یک ساعت توانست برای نخستین بار در زندگی اش، توپی را با دست چپ بگیرد. از آن پس، “ووگت” به “استارک” کمک کرد تا چهار نمونه دیگر را آزمایش و اصلاح کنند. “استارک” فنرهای فشرده و قوی تری طراحی و انگشت ها را به شکلی که برای تولید راحت تر باشد، باز مهندسی کرد و انگشت شست را در زاویه ای قرار داد که به دست واقعی شبیه تر باشد.
او پس از آن که بند یکی از انگشتان مصنوعی “ووگت” هنگام انجام حرکات موزون بر اثر برخورد با چیزی شکست، مقاومت مفصل بند انگشتان را نیز بالا برد.
در حال حاض “ووگت” از دستش در همه جا استفاده می کند، به جز در محل کار که به عنوان ماشین کار در آنجا مجبور است اجسام سنگین را جا به جا کند و دست های قلاب دار در آنجا کارآیی بهتری دارد. مدل با دوام تری از دست استارک در راه است که در آن از پلاستیک های محکم تر و اجزای براق تر استفاده شده است.
به تازگی،شرکت “ادیسون نیشن” که در توسعه طرح ها به مخترعان کمک می کند، دست استارک را برای توسعه تجاری برگزیده است و در حال مذاکره با تولیدکنندگان اصلی اعضای مصنوعی است تا این دست تحت پروانه آنها ساخته شود.
ترجمه: سمیه جعفری
