علی کردی یکی از نخبگان باذوق و خوش فکر کشورمان است. او 23سال دارد و در شهر آبادان به دنیا آمده، اصالتاً اصفهانی است. اما اکنون در شهر زیبای بروجرد زندگی میکند، ششمین فرزند خانواده است، رشته ی تحصیلیاش اتومکانیک است و چندین اختراع را در کارنامه ی فنی خود به ثبت رسانده است. او از سن 8 سالگی به بیماری «ام.اس» مبتلا شده و در سالهای اخیر کارآفرین برتر، بیمار نمونه و منتخب کشور و همچنین یکی از اعضای فعال و موفق انجمن «ام.اس» است. علی به دلیل پشتکار فراوان و بهره گیری از هوش و استعداد خداوندی توانسته در مسیر خوداتکایی با صبوری قدم بردارد و موفقیتهای بزرگی را کسب کند. از تمام این ها که بگذریم به بارزترین خصوصیتش میرسیم که او را به راحتی قابل تشخیص میکند و آن این است که او بسیار «مهربان» است. برای آشنایی بیشتر با او و ابداعاتش به گفت وگو نشستیم.
لطفاً عنوان اختراعاتی را که تاکنون داشته اید را بگویید؟
1- دستگاه البسهساز یکبارمصرف بیمارستانی
2- ساخت اگزوز با قابلیت دفع گاز co2 به وسیله ی ریزش آب
3- مانع اتوماتیک جادهای
4- شیلات تمام اتوماتیک سیار
5- مرغداری تمام اتوماتیک سیار
6- رنگ کار بدون نیاز به پمپ باد
این اختراعات در چه سازمانی به ثبت رسیده است؟
تمامی دستگاه هایی که طراحی و ساخته شدهاند دارای گواهینامه ی ثبت اختراع بوده و در سازمان ثبت اسناد و املاک کشور ثبت گردیده است که همگی دارای تأییدیه از مراکز علوم و تحقیقات، وزارت بهداشت و درمان آموزش پزشکی و سازمان پژوهشهای علمی و صنعتی ایران هستند و در سال 91 طراحی شدهاند و ساخت دستگاه البسهساز یکبار مصرف بیمارستانی به پایان رسیده و ثبت گردیده است.
ایده ی اولیه برای ساخت این دستگاه از کجا در ذهنتان شکل گرفت؟
در گذشته خیاط ها نیاز به برش و نیروی متخصص برای دوخت البسه داشتند هزینه ی بالا و فضای بزرگ، نیاز به نخ فراوان، همچنین تنظیم کردن زودبه زود چرخهای خیاطی از جمله مشکلاتی بود که با آنها دستوپنجه نرم میکردند از همینجا به این فکر افتادم که دستگاهی را طراحی کنم که مشکل اتلاف وقت و انرژی، مواد مصرفی و نیروی متخصص جهت دوخت و برش را به حداقل برساند.
این دستگاه دقیقاً چه کارهایی انجام میدهد؟
دستگاهی که طراحی و ساخته شده است در نوع خودش بی نظیر است، در این طرح به دلیل استفاده کردن از حرارت، دیگر نیاز به برش و دوخت نیست. حرارت دو پارچه را برش داده به یکدیگر میچسباند و این کار برای لباسهای یک بار مصرف بیمارستانی که نیاز به دوام بالایی ندارند بسیار به صرفه است.
در مورد مزیتها و فواید این دستگاه به طور خلاصه توضیح دهید؟
در چند جمله ی کوتاه بگویم:
«سرعت بالای تولید، استفاده ی بهینه از پارچه و دورریز کمتر آن، عدم نیاز به نخ و مواد مصرفی، عدم نیاز به چرخ خیاطی، سردوز و نیروی متخصص، صرفه جویی در مصرف انرژیها از جمله برق و در آخر تولید آسانتر، از جمله مزیتهای دستگاه البسهساز است.»
آیا افراد معلول هم میتوانند با این دستگاه کار کنند؟
از همان ابتدا تفکرم این بود دستگاهی که اختراع میکنم بتواند برای معلولان و افراد بیمار با شرایط ویژه مانند خودم باشد و مشکلات خاصی که برای این افراد به هنگام کار با چرخهای خیاطی به وجود میآید را تا حدود زیادی مرتفع کند. دستگاه البسه ساز تمام این شرایط را داراست؛ یعنی فرد معلول به راحتی میتواند حتی در حالت نشسته بر روی ویلچر تنها با فشار دادن یک دکمه به سادگی دستگاه را روشن و کار کند.
در واقع با ساخت این دستگاه به نوعی، اشتغالزایی هم کردهاید؟
دقیقاً، به دلیل اینکه اولین هدف و انگیزهام برای معلولان تأمین نیازهای مالی آنها بود و به قول قدیمیترها خواستم سفرهای باز بشود و چندین نفر پای این سفره نان بخورند. من در سال 90 به عنوان کارآفرین برتر و بیمار نمونه کشور انتخاب و معرفی شدم.
با دستگاههایی که ساخته اید در نمایشگاه یا جشنوارهای هم شرکت کرده ا ید؟
بله، در اولین نمایشگاه تخصصی اختراعات و ابداعات در سال 89 شرکت کردم و همینطور در اولین جشنواره نمایشگاه ابتکارات و ایدههای برتر کشور، باز هم در همان سال توانستم دستگاههایی که اختراع کرده بودم را معرفی و در معرض دید عموم قرار بدهم و لوحه ای تقدیری هم دریافت کنم.
از مسئولان چه انتظاراتی دارید؟
من همیشه یک مثال برای دوستانم میزنم و آن اینکه لیوان آب تا حدی ظرفیت دارد، اگر پر شود آب سرریز میشود و هدر میرود. برای جلوگیری از هدررفتن این انرژی حیاتی باید تدبیری اندیشیده شود، من برای بسیاری از پروژه ه ایم با مسیرهای بنبست زیادی مواجه شده ام و قطعاً برای ادامه و اینکه کارهایم را به تولید انبوه برسانم نیاز به هزینه های بالایی دارم. تنها خواسته ام از مسئولان این است که از جوانان مبتکر حمایت کنند و مسیر را برای آنها هموار سازند.
چه کسانی شما را در اجرای این پروژه ها همراهی کرده اند؟
این پروژه را مدیون همکاری عزیزان زیادی هستم. از جمله همکار و دوست عزیزم آقای مسعود گلستانی در پروژهی مانع اتوماتیک جادهای و ساخت اگزوز با قابلیت دفع گاز، حمید نظام الاسلامی در پروژهی رنگ کار بدون نیاز به پمپ باد، جعفر حیات ینژاد و مهدی شعبان در مرغداری و شیلات تمام اتوماتیک، خانم نجمه بقایی یزدی در طرح و ساخت دستگاه البسهساز یکبار مصرف بیمارستانی، خانم دکتر کیانفر معاونت تحقیقات و فناوری وزارت بهداشت و جناب آقای دکتر فیروزمند در سازمان پژوهش های علمی و صنعتی و خصوصاً پدر و مادر و خانوادهام که همیشه مشوق من در زمینه های مختلف زندگیام بودهاند. یک دنیا سپاس از همه ی این عزیزان.
ابداع یا اختراعی برای آینده، در زمینهی معلولیت هم در دست دارید؟
بله، البته، زمانی که مدیر تولید یک کارگاه تولیدی بودم فاصله ی منزلمان تا کارگاه شاید حدوداً نزدیک به دو کیلومتر بود که نه مسافتی بود که با تاکسی بروم و نه توان پیادهروی را داشتم این بود که به فکر افتادم از دوچرخه استفاده کنم اما پاهایم انرژی و توان لازم برای رکابزدن را نداشتند و زود خسته میشدم و این ایده به ذهنم رسید برای معلولینی که میتوانند راه بروند اما توان و انرژی کمتری دارند دوچرخهای را طراحی کنیم که با کمترین انرژی بیشترین سرعت را داشته باشند. به لطف خدا این طرح هم در حال بررسی و اجرا است.
در پایان گفتوگو چه پیامی برای خوانندگان ما دارید؟
تنها پیامم این است که اجازه ندهیم غم و اندوه بیماریها، زندگی ما را کنترل کنند، توصیه میکنم ذهنمان را درگیر ایده های نو و سازنده کنیم و مشغول فعالیتهایی بشویم که به آن عمیقاً علاقه داریم. فراموش نکنیم پرورش قدرت تخیل میتواند تازه ها را برایمان در زندگی به همراه بیاورد.
سیما سلطانی آذر
