وجه مشترک همهی کودکان حقوق آنهاست. هر کودکی حق بقا و پیشرفت، آموزش، حق دور ماندن از خشونت و سوء استفاده، حق مشارکت و شنیده شدن را دارد.
اینها حقوق ذاتی بشر هستند که توسط بزرگسالان احیا میشوند. اما این حقوق تا سال 1989 به طور رسمی در یک سند الزامآور قانونی لحاظ نشده بود و دولتها کاملا پاسخگوی احقاق این حقوق برای هر کودک نبودند.
همه چیز 25 سال پیش تغییر کرد، در روز جهانی کودک، زمانی که سازمان ملل متحد کنوانسیون حقوق کودک را تصویب کرد. این کنوانسیون به سرعت تبدیل به گستردهترین پیمان حقوق بشر تاریخ شد.
تا به امروز، تقریبا هر کشوری در جهان این کنوانسیون را تصویب کرده است. در هر نطقه از جهان، تغییرات در قوانین، سیاستها، روش درک ما از کودکان به عنوان دارندگان حقوق و شیوهی کار ما جهت ارتقای این حقوق القا شده است.
اکنون بهجاست که بیست و پنج سالگی کنوانسیون را جشن بگیریم. اما باید کاری بیش از جشن گرفتن انجام دهیم. باید مجددا خود را به پیشبرد حقوق هر کودک، به خصوص آنها که نادیده گرفته شدهاند، متعهد نماییم (کسانی که کمترین امکانات و بیشترین نیاز را دارند).
نمیتوانیم بگوییم حقوق همهی کودکان برآورده میشود، وقتی که با وجود پیشرفت ما، حدود 6.6 میلیون کودک زیر 5 سال در سال 2012 به دلایل قابل پیشگیری مردند؛ هنگامی که 168 میلیون کودک 5 تا 17 ساله در سال 2012 کار میکردند؛ وقتی 11 درصد دختران قبل از سن 15سالگی ازدواج کردند.
جهت تحقق نگرش کنوانسیون برای هر کودک، به راه حلهای نوآورانه، افزایش عمدهی منابع و ارادهی سیاسی برای سرمایهگذاری روی کودکان و سلامتیشان در راس دستور کار سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نیاز داریم.
در حالی که پاسخگویی به حقوق مندرج در کنوانسیون به دولتها متکی است، همهی ما مسئولیت مشترک در تایید و حمایت این حقوق داریم که اساس قدرت جوامع ما هستند. بیایید با هم برای حقوق کودکان در همه جا، برای جهانی عادلانهتر و برابرتر، و برای آیندهای درخشانتر برای همه ایستادگی کنیم.
ترجمه: معصومه آمـِدی
