انسولين دارويي است كه براي درمان بيماري ديابت ( قند) از آن استفاده مي شود. اگر كسي به اين بيماري مبتلا شود، در تركيبات شيميايي بدن او اختلال رخ مي دهد . اين عارضه از تبديل مواد قندي و نشاسته اي به انرژي جلوگيري مي كند.
غدۀ بزرگي به نام لوزالمعده ماده اي مي سازد كه بدان انسولين مي گويند و بدن براي مصرف مواد قندي و نشاسته اي به آن نياز دارد. كساني كه به ديابت مبتلا هستند، بدنشان يا به اندازه كافي «انسولين» نمي سازد و يا اينكه آن را مصرف نمي كند. اگر اين بيماري درمان نشود شخص مبتلا احساس تشنگي شديد مي كند و وزن بدنش كم مي شود و رفته رفته ضعيف و سرانجام دچار اغما مي گردد و مي ميرد.
امروزه كه «انسولين» به طور مصنوعي ساخته مي شود، بيمار ديابتي به اين مراحل نمي رسد. بيمار مبتلا مي تواند انسولين را روزانه به خود تزريق كند. با تزريق انسولين و رژيم غذايي مناسب بيمار مي تواند به زندگي عادي خود ادامه دهد.
پزشكان از مدتها پيش دريافته بودند كه بيمار ديابتي نمي تواند مواد قندي را در بدن خود مصرف كند؛ اما مشكل در اين بود كه چگونه انسولين را تهيه كنند. آنها فكر مي كردند پاسخ اين مشكل را دريافته اند: «انسولين» را از جانور زنده اي تهيه كرده، به بيمار تزريق مي كنند. اما هيچ كس قاد رنبود انسولين را به آساني تهيه كند.
معماي اين كار به دست پزشك و دانشمند كانادايي به نام فردريك گرانت بانتينگ گشوده شد. وي در سال 1891 نزديك آليستون از ايالت اونتاريو كانادا زاده شد و در لندن و اونتاريو تحصيل كرد. در غروب يك روز كه خود را براي ايراد سخنراني دربارۀ «لوزالمعده» آماده مي كرد، ناگهان دريافت كه چگونه مي توان «انسولين» تهيه كرد.
بدين منظور، او به دانشگاه تورنتو نزد پروفسور جان مك لئود رفت كه رئيس آزمايشگاه بزرگ آن دانشگاه بود و از او كمك خواست. مك لئود، به او اجازه داد تا چند هفته از آزمايشگاه استفاده كند.
بانتينگ در ماه مه 1921 به كمك چارلز بست، فارغ التحصيل جوان، كار خود را شروع كرد. آن دو روز و شب كار كردند و طي چند هفته موفق شدند نخستين انسولين را از لوزالمعدۀ سگ تهيه كنند و در ژانويه سال 1922 پس از آزمايش هاي چندي، قادر شدند انسولين را به يك بيمار ديابتي كه نوجواني مشرف به مرگ بود، تزريق كنند. بلافاصله علائم بهبودي در بيمار پديدار شد. سپس انسولين به بيماران ديگر نيز تزريق شد كه همه بهبودي يافتند. و بدين گونه گام مهمي در تاريخ دانش پزشكي برداشته شد.
گفتني است كه ديابت يكي از اصلي ترين علل بروز معلوليتهاي نلبينايي و قطع عضو است .
