1. با کودک آرام و با مکث و بدون عجله صحبت کنید . وقتی که صحبت کودک تمام می شود چند ثانیه صبر کنید بعد شروع به صحبت کنید . از کلماتی مانند ” آرام باش ” و ” سعی کن به آرامی صحبت کنی ” پرهیز کنید وبدانید که صحبت های آرام و راحت شما تاثیر بیشتری بر او خواهد داشت.
2. تعداد سوالاتی را که از کودک می پرسید کاهش دهید . وقتی که کودکان عقیده هایشان را بیان می کنند خیلی راحت تر و آزاد تر نسبت به زمانی که به سوال بزرگتر ها پاسخ می دهند، صحبت می کنند . هنگامی که کودک راجع به موضوعی صحبت می کند به جای سوال پرسیدن نسبت به آن نظر دهید و به او نشان دهید که به صحبت هایش گوش می دهید .
3. با حالات چهره و حرکات بدن به کودک نشان دهید که به محتوای صحبت او گوش می دهید نه به نحوه صحبت کردنش .
4. هر روز زمانی مشخص برای توجه به فرزندتان اختصاص دهید و در طول این زمان به او اجازه دهید تا کارهایی را که دوست دارد انجام دهد . او را در انجام فعالیت ها آزاد بگذارید تا درمورد صحبت کردن و نکردن خودش تصمیم بگیرد . شما هم راحت و آسوده باشید و آرام و با مکث صحبت کنید . این سکوت و آرامش در کودکان اعتمادی سازنده ایجاد می کند .
کودکان باید بفهمند که والدین از حضور آنها لذت می برند. هرچه کودک بزرگتر می شود می تواند در درباره احساسات و تجربیاتش با والدینش صحبت کند .
5. کمک کنید تا همه اعضای خانواده یاد بگیرند برای صحبت کردن نوبت بگیرند . کودکان لکنتی می دانند که صحبت کردن هنگامی که وقفه ها کمتر می شود، راحت تر است .
6. راه هایی را که بتوانید اثر متقابل بر کودک بگذارید را بیابید. سعی کنید تا انتقادها، تکرار الگوهای گفتاری، وقفه ها و سوالات را کاهش دهید. مداوم این پیام را به او القا کنید که به صحبت هایش گوش می دهید .
7. از این موارد که بگذریم مهمترین نکته این است که به کودکتان بفهمانید ، او را همان گونه که هست پذیرفته اید و حمایتش می کنید.
سمیرا طالشی، گفتار درمان
