در شرایطی که از یک سو «بهزیستی» فرسنگها با «به» خود فاصله گرفته و چیزی جز «زیستی» از آن باقی نمانده و از سوی دیگر معلولان در بازی هزینه ها و درآمدها بازنده تورم اند و رشد نمودار تورم سریع تر از رشد نمودار تزریق های ناچیز مالی و کمک معیشتی یکه تازی میکند ، سخن از امید برای بهبودی عاجل گفتن، البته سخت و غیر واقعی می نماید اما فراموش نکنیم که معلولان درد آشنا- به گواهی تاریخ – با گُرده ها و شانه هایی فراخ، متحمل اما استوار و راسخ در پی مطالبات بحق و سرنوشت شایسته خویش اند …
اکنون در سالروز جهانی افراد دارای معلولیت با دست مریزاد به استقامت و پایمردی میلیون ها تن از شهروندان دارای معلولیت و خانواده های رنج کشیده کشورمان ، استوارتر از قبل دادخواه مطالبات کسانی خواهیم بود که هرگز طعم برابری فرصتها را نچشیده اند و چشم امیدشان به تشکلهای مردمی و فعالان مدنی است…
به امید فردایی بهتر