ساخت اولين صندلي چرخدار(ويلچر) و اينکه چه کسي مخترع آن بوده است به درستي مشخص نيست ولي اولين ويلچر براي فيليپ دوم اسپانيايي در سال 1595 بوده است که توسط مخترعي ناشناس ساخته شده بود. در سال 1655 يک ساعت‌ساز به نام «استفان» صندلي خود را بر روي يک شاسي سه‌چرخ ساخته بود.
در سال1783 «جان داوسون» ساکن شهر «بث» در انگلستان صندلي چرخداري را اختراع کرد که بعدها با نام همان شهر يعني بث ناميده مي‌شد. وي يک صندلي را طراحي کرده بود که داراي دو چرخ بزرگ در عقب و يک چرخ کوچک در جلو بود که در قرن نوزدهم اين نوع صندلي فروش فوق‌العاده‌اي داشته به طوري که باعث منسوخ‌شدن ساير صندلي‌هاي چرخدار شده بود.
يکي از ايرادات اين صندلي عدم راحتي آن بود و با توجه به پيشرفت روزافزون تکنولوژي ويلچرهاي پيشرفته‌تري ساخته شد. در سال‌هاي بين 1867 تا 1875 چرخ هاي لاستيکي مشابه چرخ‌هاي دوچرخه به صندلي‌هاي چرخدار اضافه شدند.
در سال 1900 اولين چرخ‌دنده بر روي صندلي چرخدار استفاده شد.
در سال 1916 اولين صندلي چرخدار موتوري در لندن ساخته شد. در سال 1932 مهندس «هري جنينگز» اولين صندلي چرخدار تاشو را ساخت. اين اولين صندلي چرخداري بود که امروزه نيز درحال استفاده است. اين صندلي چرخدار را وي براي دوست خود «هربرت اورست» ساخت که بعدها آنها با يکديگر شرکت «اورست و جنينگز» را تاسيس کردند که سال‌ها بازار صندلي چرخدار را به طور انحصاري در دست داشتند.
در سال‌هاي بعد صندلي چرخدار موتوري اختراع شد که بيمار به واسطه دسته چرخان آن قادر بود خودش به تنهايي صندلي را به راحتي حرکت دهد که البته اگر بيمار خود نمي‌توانست به دليل محدوديت‌هاي حرکتي دسته چرخان را تکان دهد شخص ديگري مي‌بايست از پشت صندلي چرخدار را حرکت ميداد. تلاش براي اختراع صندلي چرخدار موتوردار از سال 1916 صورت گرفت اما در آن زمان توليد تجاري موفقي صورت نگرفت.
اولين صندلي چرخدار الکتريکي توسط مخترع کانادايي «جورج کلين» و تيم مهندسانش در حالي اختراع شد که شوراي تحقيقات ملي کانادا در برنامه‌اي آن را براي استفاده جانبازان جنگ جهاني دوم که از کار افتاده شده بودن اختصاص داده بودند.
شرکت اورست و جنينگز که موسس صندلي‌هاي تاشو بودند براي اولين بار در سال 1959 صندلي چرخدار برقي را در مقياس وسيعي توليد کردند.
«جان دانگو» و «برين گت» صندلي چرخداري را براي بيماراني اختراع کردند که تحرک بسيار محدودي داشته و قادر به کنترل ويلچر نيستند. اين وسيله به مغز بيمار وارد شده و به کامپيوتر منتقل مي‌شود و بيمار مي‌تواند با استفاده از دستورات ذهني که به کامپيوتر مي‌دهد بتواند ويلچر را هدايت کند. اين تکنولوژي جديد رابطه مغز و رايانه نام دارد.
یاسمین رضایی
