قهرمان وزنه‌برداری معلولان جهان: رکورد دنیا را نمی‌دانستم!
تنها 19 سالش است اما در نبرد با فولاد سخت، توانسته آن را شکست دهد؛ نبردی که شاید عادلانه نباشد اما او با عزم و اراده سخت‌تر خود توانست بر آن غلبه کرده، بالای سرش ببرد و رکورد جهان را بزند.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) – منطقه خراسان، امیرسجاد یوسفی زاده ملی‌پوش مشهدی، چندی پیش در رقابت‌های جهانی وزنه برداری معلولان امارات شرکت کرد و توانست در دسته 65 کیلوگرم بخش جوانان به مدال طلای جهان برسد و رکورد جهان را جا به جا کند و عنوان قهرمان جهان را از آن خود کند.
امیرسجاد از زمان تولد دچار معلولیت بود و از این لحاظ با خواهر و برادر و دوستان خود فرق داشت اما حالا امیرسجاد با گذشت این سال‌ها به همه نشان داد هیچ فرقی ندارد و هر کاری را که اراده کند، انجام خواهد داد. این را از صحبت‌های پرشور پدر امیرسجاد هم می‌توان فهمید که معلولیت او را محدودیت نمی‌داند، اینکه گاهی ما در سلامتی کامل، بیشتر محدود هستیم نسبت به کسانی که موقعیتی شبیه به امیرسجاد دارند! پسر قهرمان او سال دیگر می‌خواهد به دانشگاه برود و پدرش برای او کلی برنامه دارد. امیرسجاد حرفه‌ای به نقاشی کردن می‌پردازد، خوانندگی می‌کند و حتی در استودیو نیز آهنگی ضبط کرده است و قرار است با حضور در کلاس‌های آواز، آلبومی هم تهیه کند.
امیرسجاد یوسفی‌زاده در خصوص رقابت‌هایی که توانست در آن به مدال طلای جهان برسد، گفت: مسابقات جام جهانی وزنه‌برداری هر چهار سال یک بار برگزار می‌شود که از لحاظ اهمیت بعد از المپیک و مسابقات پاراآسیایی قرار دارد و شرکت کنندگانی از سراسر جهان در آن حاضر می‌شوند.
وی ادامه داد: در این مسابقات کشور امارات میزبان بود که از 59 کشور 330 وزنه‌بردار حضور داشتند؛ کاروان ایران نیز با 13 ورزشکار از جمله 6 ورزشکار در تیم جوانان و 7 نفر در رده بزرگسالان در این مسابقات حضور داشتند که ایران توانست در هر دو رده از این مسابقات، قهرمان شود.
نمی‌دانستم رکورد جهان چقدر است
وی افزود: در رقابت‌های امارات کشورهایی همچون روسیه و آمریکا سخت‌ترین رقیبان من بودند که خوشبختانه توانستم در حرکت اول وزنه 122 کیلوگرم را بزنم و در حرکت دوم با زدن وزنه 127 کیلوگرم، رکورد جهان را 17 کیلو جابه‌جا کنم و با بیشترین امتیاز، عنوان قهرمانی را به دست آورم.
قهرمان وزنه برداری جهان به شروع ورزش حرفه‌ای خود اشاره و عنوان کرد: به صورت مادرزادی دچار معلولیت بودم ولی از سال 88 از طریق یکی از دوستان پدرم با ورزش شنا آشنا شدم و ورزش حرفه‌ای خود را با شنا آغاز کردم و پس از آن در حضور مربی تیم ملی تست داده و در تیم ملی شنای معلولان کشور قرار گرفتم و توانستم در مسابقات جهانی جوانان که مهر سال گذشته برگزار شد به مدال طلا دست یابم.
امیرسجاد یوسفی زاده در مورد زمان شروع وزنه برداری نیز اظهار کرد: یک سال و نیم است که وزنه‌برداری را آغاز کرده‌ام، پیش از این ورزش شنا را به صورت تخصصی پیگیری می‌کردم ولی ایران در ورزش شنا حرف زیادی برای گفتن ندارد و نهایت می‌توان در مسابقات آسیایی به مقامی دست یافت ولی در پارالمپیک و رویدادهای جهانی حریفان بسیار قدری در دیگر کشورها وجود دارند، به همین دلیل مربی شنا به من پیشنهاد داد تا در تست تیم ملی وزنه‌برداری نیز شرکت کنم و پس از آن وارد این رشته شدم و به عنوان اولین تجربه مسابقات بین‌المللی وزنه برداری، در رقابت‌های جهانی امارات شرکت کردم تا جایی که حتی نمی‌دانستم رکورد جهان چند کیلو بوده است ولی خدا را شکر استرسی از بابت اولین تجربه نداشتم.
با نبود مربی و کمبود امکانات تمرین می‌کنم
وی در خصوص وضعیت وزنه برداری استان تصریح کرد: تاکنون وزنه‌برداری معلولان خراسان رضوی هیچ نماینده‌ای در مسابقات جهانی نداشته و من به عنوان اولین ورزشکار استان در تیم ملی حاضر شدم. تمرینات من نیز در حد یک تمرین معمولی بود زیرا در مشهد سالن کوچکی برای وزنه‌برداری اختصاص داده شده است که از سه میز وزنه برداری، دو میز خراب بوده و تنها یک میز استاندارد وجود دارد و به دلیل نبود دستگاه‌های بدنسازی سعی می‌کنم تا برنامه‌های بدنسازی خود را تنها با هالتر و وزنه‌های موجود در سالن انجام دهم.
وی در پاسخ به اینکه در مورد مشکلات سالن به هیئت مراجعه کرده است یا خیر، گفت: برای تجهیز و بهبود وضعیت سالن با رئیس هیئت صحبت کرده‌ایم و قول بهبود شرایط را داده‌اند ولی با توجه به بودجه‌ای که وجود دارد چیزی به ورزش وزنه‌برداری معلولان نخواهد رسید.
ورزشکار معلول مشهدی به دیگر مشکلات رشته‌اش اشاره و عنوان کرد: مربی حرفه‌ای نیز در مشهد نداریم و تنها شخصی که پیش از این خودش ورزشکار بوده و حدود 6 سال است که تمرین می‌کند به واسطه تجربه بیشترش به من تمرین می‌دهد این درحالی است که مطمئنا برای بهبود شرایط نیاز به یک مربی حرفه‌ای دارم.
وی ادامه داد: کمیته وزنه‌برداری فدراسیون جانبازان و معلولان نیز یک دوره کلاس آموزشی برای مربیان برگزار کرد ولی متاسفانه مربی ما تمایل به حضور در این دوره نداشت و اعلام کرد که من هنوز خودم می‌خواهم وزنه بزنم و قصد مربیگری ندارم. نبود یک مربی حرفه‌ای در مشهد تا جایی است که من پس از بازگشت از مسابقات تجربه‌های خودم را به مربی می‌گویم تا وی از آنها برای دیگران استفاده کند.
در مشهد فقط به والیبال معلولان توجه می‌کنند
امیرسجاد یوسفی زاده از نامهربانی‌هایی که در شهرش به رشته او می‌شود گلایه کرد: خوشبختانه در تهران استقبال خوبی از تیم وزنه‌برداری کشور صورت گرفت و مسابقات آن به صورت مستقیم و زنده از شبکه ورزش پخش می‌شد اما متاسفانه مشهد حتی یک عکس و یا فیلم از من در خبرهای خود نشان نداد گویا برایشان اهمیتی ندارد. در فرودگاه مشهد نیز فقط یکی از معاونین مدیرکل به همراه دبیر هیئت جانبازان و معلولان استان برای استقبال حضور داشتند و با توجه به استقبالی که در تهران صورت گرفت این موضوع بسیار برای ما عجیب بود.
پدر امیرسجاد یوسف‌زاده نیز در این خصوص گفت: مثل امیرسجاد جوانان بسیار زیادی هستند که در خانه‌های خود نشسته و اگر رسیدگی خوبی به ورزش معلولان شود آنان نیز جذب ورزش شده و استعدادهای آنها شناخته می‌شود ولی متاسفانه در هیئت جانبازان ومعلولان خراسان رضوی تنها به ورزش والیبال نشسته اهمیت داده می‌شود در حالی که دیگر رشته‌ها نیز حقی دارند.
وی افزود: سال گذشته نیز تیم خراسان رضوی در مسابقات قهرمانی کشور توانست چندین طلا را برای اولین بار برای مشهد کسب کند اما هیچ خبری از مسئولین هیئت نشد، گویا اصلا اطلاعی از اعزام ورزشکاران خود به این مسابقات نداشتند. اگر به سجاد و توانایی آن اهمیت داده نشود و ارزش قائل نشوند او را به جایی می‌فرستم که کمی برایش اهمیت قائل شوند و به او و توانایی‌هایش توجه شود.
شهر مشهد برای معلولان مناسب سازی نشده است
امیرسجاد یوسفی زاده همچنین به عدم مناسب سازی شهر برای معلولان اشاره کرد و گفت: متاسفانه در کل سطح شهر برای رفت و آمد با مشکل روبه رو هستم. در حال حاضر منزلمان به محل تمرین نزدیک شده است ولی حدود 4 سال پیش روزی 10 هزار تومان باید برای رفت و آمد و حضور در تمرینات هزینه می‌کردم.در کل مشهد تنها یک اتوبوس ویژه معلولان است که آن نیز در سطح شهر رفت و آمد نمی‌کند این در حالی است که در کشورهایی که برای مسابقات حضور داشتیم تمامی اتوبوس‌های عمومی سطح شهر قسمت‌هایی مخصوص ویلچر و رفت و آمد معلولان داشتند ومعلولان می‌توانستند به راحتی از اتوبوس‌های عمومی استفاده کنند.
ملی‌پوش وزنه برداری همچنین گفت: در مترو نیز چندین بار است که برای رفت و آمد مشکلاتی پیش آمده است. گاهی آسانسور خراب بوده و هیچ کسی حاضر نبود تا من را از پله‌ها به پایین بیاورد و یا از آسانسور که معلولان برای استفاده از آن ارجحیت دارند، بیشتر اوقات افراد سالم استفاده می‌کنند و ما باید منتظر خالی شدن آسانسور باشیم! متاسفانه مشهد برای معلولان مناسب‌سازی نشده است و اکثر معلولان با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند و استانداردهای مخصوص معلولان در ساخت و سازها وجود ندارد و یا همکاری لازم را با معلولان ندارند؛ من نیز که به طور حرفه‌ای به ورزش می‌پرداختم و حتی عضو تیم ملی شنا بودم، اجازه ورود با ویلچر در استخرها را نداشتم.
امیرسجاد یوسفی زاده همچنین در خصوص عملکرد فدارسیون عنوان کرد: فدراسیون جانبازان ومعلولان از امکانات خوبی برخوردار است ولی از لحاظ بودجه با مشکل روبه رو است. به طور مثال اردوها به هفت روز کاهش یافته و طبیعتا در هفت روز نمی‌توان به شرایط آمادگی خوبی رسید.
ملی‌پوشان معلول حقوقی دریافت نمی‌کنند
وی ادامه داد: متاسفانه ملی‌پوشان معلول و پارالمپیکی‌ها هیچ حقوقی از فدراسیون و یا کمیته پارالمپیک دریافت نمی‌کنند و با توجه به هزینه‌های سنگین یک معلولی توقع زیادی است که بخواهیم بر این مشکلات نیز غلبه کنند و مدال‌های جهانی نیز کسب کنند. متاسفانه به چشم دیگری به ورزش معلولان نگاه می‌شود و حتی ورزشکاران در دیدار با رئیس کمیته پارالمپیک عنوان کردند که چرا جوایز پارالمپیکی‌ها با المپیکی‌ها باید تفاوت داشته باشد ولی به آنها گفته شد که حتی به پارالمپیکی‌های لندن که موفق به کسب مدال شده بودند اصلا قرار نبوده است تقدیری صورت گیرد. هنوز قولی برای جوایز این مسابقات نیز به ما نداده‌اند ولی فدراسیون جانبازان و معلولان همیشه اردیبهشت ماه هر سال، جوایز سال قبل را به ورزشکاران اهدا می‌کند که البته با چیزی که قول داده اند فرق می‌کند.
پدر امیرسجاد هم به این نامهربانی‌ها که به ورزش معلولان می‌شود اشاره کرد و گفت: می‌خواهم فراخوانی در دنیا دهم تا همه ایرانیان سراسر جهان کمک کرده تا ورزشگاهی مخصوص معلولان با خوابگاه و امکانات ویژه به صورت یک دهکده در مشهد احداث کنیم تا فضایی مختص معلولان کشور باشد و دیگر تیم‌ها نیز در آن حضور یابند. این دغدغه من بوده و حتما این کار را شروع خواهم کرد زیرا می‌بینم که بعضی پول‌ها در جاهایی خرج می‌شود و صرف ساخت اماکنی می‌شود که سودی به حال کسی ندارد.
بهزیستی هیچ کمکی نمی‌کند
امیرسجاد یوسفی زاده همچنین درمورد کمک و نقش بهزیستی عنوان کرد: بهزیستی نیز در این میان هیچ کمکی به ما نمی‌کند و تنها حقوق ماهیانه‌ای حدود 45 هزار تومان به اعضای بهزیستی واریز می‌کنند که البته خیلی‌ها هم این مبلغ را ماه‌هاست که دریافت نکرده اند و بهتر است همان را ندهند چون با ماهی 45 هزار تومان یک معلول چه می‌تواند، بکند. بهزیستی هیچ کاری برای ما انجام نمی‌دهد، فقط هر چهار سال یک بار به معلولان ویلچر می‌دهد و البته آن هم پس از بازدید و حضور کارشناسان است که اگر وضعیت مالی خانواده مناسب باشد از این کار خودداری خواهند کرد؛ اگر هم تعلق گیرد جنس ویلچرها خوب نبوده و عمر کوتاهی دارندف این درحالی است که یک ولیچر المانی خوب چیزی حدود 2.5 میلیون تومان هزینه دارد و ویلچرهای بهزیستی چندین ماه بیشتر برای معلول کار نخواهند کرد.
