بو، صدا و لامسه، سه ضلع اصلی زندگی افراد نابیناست. نور برایشان ناآشناست، عبور روز و شب برایشان تفاوت ندارد اما نگاهشان پر از ستاره است. پر از امید و معنا به هر آنچه از دیدنش محروم‌اند. آنها تصویرگر دنیای خویش‌اند و به رویاهایشان رنگ‌هایی فراتر از توصیف می‌زنند.
اگر تصور می‌کنی بدون چشم و بدون بینایی قادر به زیستن نیستی به درون خود رجوع کن. آنجا حتما کسی را خواهی یافت که به تو اثبات کند تا رسیدن به سرحد پرواز، تا فراغت انسان از جسم و تا دیدن بدون نیاز به چشم؛ راه درازی داری.
آن‌روز همانجا بنشین و با خودت قرار بگذار تا در پیچ‌وخم‌های مسیر عشق، خودت را تنها نگذاری. این‌بار وقتی دلت شهامت جست‌وجو داشت، به چشم‌هایت اجازه نده فرصت تجربه را از دیدگانت دریغ کند. آن روز اگر با خودت فاصله نداشتی حتما خالق معجزه‌های دور و دراز، آفریدگار لایزال را ملاقات خواهی کرد…
محسن محمدقلی از نابینایان موفق استان قروین است. این جوان 36 ساله که از ناحیه دو چشم نابیناست، لیسانس علوم تربیتی گرایش مدیریت و برنامه‌ریزی آموزشی خوانده و در حال‌حاضر در مرکز نوآوری گروه بهداشتی فیروز کارشناس تولید محتوا و پیش از آن مشاور فرهنگی کانون معلولین توانا بوده است.
او که دلش به نور زندگی روشن است و نمونه بارز توانایی است، جوانی اهل هنر، موسیقی و آواز است و بازیگری، دوبله و ساخت و تولید انیمیشن را در کارنامه خود دارد و هم‌اکنون آیتم‌ساز برنامه رادیویی ۶ نقطه است که هر جمعه از رادیو تهران با موضوعات معلولان پخش می‌شود.
علاقه کودکی
محمدقلی می‌گوید: از کودکی به موسیقی علاقه داشتم. کار آهنگ‌سازی را از هفت سالگی آغاز کردم و به مرور تنظیم و نوازندگی پیانو را آموختم و اکنون چند سالی است برای اجرا به شهرهای مختلف سفر می‌کنم و از دستمزد کارم رضایت دارم.
او که این روزها در انتظار تولد فرزندش روزگار می‌گذراند، می‌گوید: اثبات هنر و توانایی نابینایان مهم‌ترین خواسته و هدف زندگی‌ام است و دلم می‌خواهد به تک‌تک افراد جامعه ثابت کنم که این گروه صاحب فکر و استعدادند و شایسته مشاغل فکری جامعه هستند.
شهری زیباست که…
او اشتغال و مناسب‌سازی را مهم‌ترین مشکل نابینایان دانسته و بیان می‌کند: شهری زیباست که همه در آن حضور داشته باشند. شهر اگر مناسب باشد نابینایان و البته سایر معلولان قادر به حضور در آن و ایفای نقش‌های اجتماعی خواهند بود و نبود شغل و درآمد هم مانع ادامه تحصیل، پیشرفت و حتی ازدواج آنان خواهد شد.
محمدقلی ادامه می‌دهد: برخی از مسئولان در پاسخ به بی‌توجهی خود به نابینایان می‌گویند مگر ما چه تعداد نابینا داریم که برایشان کاری انجام دهیم؟ این درحالیست که علت حضور کم‌رنگ نابینایان در جامعه نبود مناسب‌سازی است.
فرصت فضای مجازی
او حضور مفید و اثربخش در فضای مجازی را به سایر نابینایان توصیه کرده و می‌گوید: شبکه‌های اجتماعی بستر مناسبی برای انعکاس توانمندی‌ها و حتی مشکلات است، بنابراین بهتر است بچه‌های نابینا و کم‌بینا با حضور در این بستر به انعکاس توانمندی خود بپردازند تا با تداوم این حرکت‌ها جامعه با پتانسیل معلولان آشنا شده و از ترحم به آنها عبور کند.
مشکلات تحصیلی نابینایان
محمدقلی در دسترس نبودن منابع درسی را از مشکلات دانشجویان نابینا خواند و گفت: برخی منابع محدود و ویژه اساتید خود دانشگاههاست و نسخه صوتی و پی‌دی‌اف آن در دسترس نیست و یا باید منابع توسط دیگران برای دانشجویان ضبط شود و یا خودشان صفحات را اسکن و با فناوری اوسی‌آر (که تشخیص دهنده و تبدیل کننده عکس به متن است) تبدیل کنند.
این جوان دارای معلولیت از خدمات بهزیستی به دانشجویان نابینا رضایت نداشته و می‌گوید: تجهیزات مورد نیاز آنها با تأخیر زیاد به دستشان می‌رسد و در سال‌های اخیر هم بهزیستی وویس رکوردر و تبدیل خط بریل را در تعداد محدود به موسسات واگذار می‌کند و موسسات نیز این اقلام را به‌صورت موقت و فقط به چند نفر می‌توانند ارائه دهند.
او اظهار می‌کند: جا دارد بهزیستی در زمینه تجهیزات توانبخشی نابینایان بیشتر کار کند و چه بسا جذب یک کارشناس نابینایان در هر استان برای شناسایی نیازهای آنان ضرورت داشته باشد.
خطر نبود مناسب‌سازی
محمدقلی که ساکن شهر تاکستان است از وضعیت مناسب‌سازی این شهر ابراز نارضایتی می‌کند و می‌گوید: بسیاری از مردم و کسبه با پارک موتور و چیدن وسایل مغازه‌های خود در مسیر عبور نابینایان امکان تردد را برای آنها با مشکل مواجه می‌کنند و برخی ساختمان‌ها هم با نصب داربست بدون علائم هشداردهنده، نابینایان را با برخورد از ناحیه سر مواجه می‌کنند.
وی از همه افراد کم‌بینا و نابینا خواست تا با همراه داشتن عصای سفید تردد امنی را برای خود ایجاد کنند.
