چرا او را از آموختن منع کردهاید؟
جمعی از مسئولین و اعضای موسسه امام رضا(ع) از شهر شهریار مهمان دفتر فرهنگ معلولین در قم بودند. در حال صحبت با جمعی از معلولان نخبه بودم که صحنهای بسیار مهم ولی تکان دهنده دیدم. پسر بچهای ۱۲ ساله روی ویلچر مشغول مطالعه است. از همراهش پرسیدم کلاس چندم است، گفت مدرسه نمیرود و خودش به خواندن و نوشتن مشغول شده و خودجوش یاد گرفته است. چون استعداد و ضریب هوش او بالاست. پرسیدم مگر مدرسه استثنایی نمیرود؟ پس از کشیدن آهی سوزناک گفت: مدرسه استثنایی او را ثبت نام نمیکند و میگویند چون ملیت افغانی دارید نمیتوانید در اینجا تحصیل کنید.
بسیار تعجب کردم، گناه این طفل معصوم چیست؟ بر اثر هر عاملی این بچه همراه با معلولیت متولد شده و از قضا والدین او هم در ایران سکونت دارند، آیا انسان دوستی اقتضا نمیکند مدارس استثنایی او را بپذیرند؟
چرا یک عمر باید بیسواد بماند؟ بر طبق چه قانون و چه دلیل شرعی یک کودک معلول افغانی نباید در ایران به مدرسه برود و به فراگیری علوم بپردازد؟
پس تکلیف این همه احادیث معصومین(ع) و آیات قرآنی در باب علمآموزی چه میشود؟ در کدام حدیث و آیه آمده که ایرانی دارای معلولیت باید به مدرسه برود ولی رفتن افغانی به مدرسه ممنوع است؟
آن روزی که رسول خدا محمد مصطفی(ص) فرمود اطلبو العلم ولو بالصین. علم را ولو در چین بیاموزید. مگر همه دانشآموزان و همه معلمین ایرانی بودند؟ قطعاً از همه ملل در بین دانشآموزان بود و رسول خدا هم دانش آموختن آنها را منع نفرمود. سپس مدیر مدرسه و رئیس آموزش و پرورش استثنایی که از ثبتنام و مدرسه رفتن یک طفل افغانی ممانعت میکند، قطعاً با این فرمایش رسول خدا(ص) مخالفت کرده است. زیرا دانش آموختن مرز ندارد و هر شخصی از هر ملیتی میتواند و باید علم آموزی کند.
مگر بچههای ایرانی به ویژه ایرانیان معلول در دیگر کشورها منعی برای تحصیل دارند؟ در کشورهای جهان مدرن، هر معلول از هر ملیت به محض ورود، به بهترین شیوههای انسانی از او استقبال میکنند، نیازهای او به ویژه نیازهای فرهنگی او را مرتفع میکنند. با چشم دیدم معلولی در هواپیما بود که میتوانست راه برود اما وقتی هواپیما در یکی از شهرهای آلمان نشست خدمه فرودگاه نخست برای او ویلچر و پرستار آوردند، وضعیت جسمی او را تست کردند و بدون اینکه پایش را بر زمین بگذارد، او را روی ویلچر نشاندند و با ماشین مخصوص به سالن بردند.
وزیر آموزش و پرورش، رئیس آموزش و پرورش استثنایی، مدیر مدرسه استثنایی شهرستان شهریار که از ثبتنام این کودک ممانعت کرده، همگی در پیشگاه انسانیت و شرافت انسانی و اینکه به کرامت انسان مظلومی توهین کردهاند، باید شرمنده باشند.
پسری به نام سید مرتضی حسینی در شهرستان شهریار به دلیل معلولیت از درس خواندن بازمانده و پس از اصرار پدرش مدیر مدرسه گفته چون افغانی هستید نمیتوانیم ثبت نام کنیم.
مگر افغانی بودن مثل منحرف بودن و مثل قاتل و مجرم بودن است. افاغنه که زبان و ادبیات ما را دارند و مثل ایرانیان حرف میزنند و در همه امور مشترک هستیم. روزگاری ایرانیان در مهمان دوستی و پذیرایی از مهمانان شهرت داشتند، اما اینگونه رفتارها موجب بیآبرویی میگردد. به ویژه ما که همواره در طول تاریخ مدعی فرهنگ و مدنیت بودهایم و مشهور است بزرگ شاه هخامنشیان، کورش کبیر چه خدماتی بر قوم یهود روا داشت و به قوم ظلم دیده یهود پناه داد. ما ایرانیان در دوره حاکمیت صدام حسین، خیل عظیم معاودین عراقی را پناه دادیم و با آغوش باز آنها را پذیرفته، وبرای بچههای عراقی در مدارس مترجم گذاشتند تا مشکلی در یادگیری نداشته باشند.
نیز صدها هزار جنگزده افغانی را پناه دادیم و به خوبی از آنان استقبال کرده و در مدارس ایرانی رایگان درس خواندند و هم اکنون بسیاری از نخبگان و فرهیختههای افغانستان تحصیل کرده در مدارس و دانشگاههای ایراناند.
همه این انسان دوستیها را ملل دیگر هم دارند و خاص ایرانیان نبوده و نیست. اما رفتار مدیر یک مدرسه در عدم پذیرش طفل معلول ویلچرنشین افغانی استثنا است و باید توسط همگان محکوم شود.
مدیر محترم مدرسه استثنائی شهریار شاید بر اثر کثرت کار متوجه این قضیه نشده و این طفل از تحصیل بازمانده است. اما وقتی سخن ما به محضر ایشان میرسد از ایشان استدعا داریم به هر روشی امکان دارد راه را برای تحصیل سید مرتضی حسینی هموار نماید.
محمد نوری/ مدیر دفتر فرهنگ معلولین
