کودکان به دلایل زیادی موجودات فوق العاده ای هستند. یکی از آن دلایل این است که آنها ذاتا از نظر فکری و احساسی پذیرای مسائل مختلف هستند.
بی شک دوران کودکی بهترین زمان برای درک این موضوع است که معلولان پیش از هر چیز باید به عنوان یک انسان شناخته شوند.
روش هایی وجود دارد که والدین با دنبال کردن آنها می توانند به درک مفهوم معلولیت کمک کنند.
به آنچه کودکتان می گوید، گوش کنید.
اجازه دهید تا کودک تمامی ترسهای خود را بر زبان بیاورد و سؤالاتش را بپرسد.
از زاویه ی دید او به شرایطش نگاه کنید.
با او روراست باشید و جوابهایتان را مختص سن او بگویید.
معلولیت را در سطحی توضیح دهید که برایش ادراک پذیر باشد.
حس کنجکاوی او را ارضا کنید. برای مثال اگر دوست دارد اجازه دهید تا بر روی یک صندلی چرخدار بنشیند.
بر روی اتحاد و حس وفاداری در خانواده تأکید کنید.
وقت بیشتری را با او بگذرانید.
تشویقش کنید تا به شما در ایجاد خانه ای مناسب معلولان کمک کند.
به او یادآوری کنید که همه چیز تغییرپذیر است، غیر از عشقی که در خانواده وجود دارد.
مجری یکی از برنامه های تلوزیونی که برای کودکان اجرا می شود، خانمی است با معلولیت در دست هایش. والدینی که ابراز نگرانی کردند، در اقلیت بودند. باید به کودکان فهماند که هیچ نگرانی خاصی دربارهی معلولیت وجود ندارد. همه ی ما انسانیم و این امری طبیعی است که گاهی دچار معلولیت شویم. ما در همه چیز مشترکیم.
این مجری می گوید که همیشه برای توضیح به کودکان وقت می گذارد. تنها چیزی که می خواهند، یک توضیح ساده است. اینکه چه اتفاقی افتاده و چرا من با بقیه فرق دارم و… بعد برایشان جا می افتد. او معتقد است اگر کودک به اندازه ی کافی از نظر عقلانی رشد کرده تا سؤالاتی را مطرح کند، پس حتما قادر به درک جوابها نیز هست. او به کودکان می گوید که تنها با یک دست به دنیا آمده و این امر او را از انجام کارهایش باز نمی دارد.
همان طور که کودکان دچار معلولیت بزرگتر می شوند، اغلب سؤالاتی می پرسند، نظیر: چرا من با بقیه فرق دارم؟ من هم خواهم توانست کارهایی که برادر با خواهرم می کند را انجام دهم؟ اگر به این سؤالات آنها توجه نشود، ممکن است سبب سردرگمی شود. باربارا شیدل، مؤسس سازمان ملی کودکان نابینا، با کودکی روبه رو شده بود که باور داشت روزی بینایی اش را به دست خواهد آورد؛ چراکه کسی توضیحی غیر از این به او نداده است.
درک معلولیت به کودک این امکان را می دهد که برای معنای آن توضیح مناسبی داشته باشد، از نگرانی ها رها شود یا احساس گناه از داشتن معلولیت یا ابتلا به آن را نداشته باشد.
سندی تابودا همیشه موضع صادقانه ای درباره ی نابینایی پسرش داشته است. او می گوید برای پسرش مایکلو برادرش رابرت، نابینایی مایکل یکی از خصوصیات فردی او شده است، او موهای قهوه ای دارد، هشت ساله است و نابیناست. اهمیت صرف وقت برای صحبت با کودکان درباره ی معلولیت، نباید نادیده گرفته شود؛ خصوصا صحبت با خواهر یا برادر در خانواده ای که فرزند معلولی وجود دارد. همچنین دربارهی مفهوم کلی معلولیت نیز می بایست صحبت شود.
ترجمه: الهام اشرفی
