پذیرفتن معلولیت و مرحله های سازگاری با آن
پذیرفتن معلولیت آخرین مرحله ی سازگاری با آن است. سازگاری با معلولیت شبیه به غلبه کردن بر غم و اندوه است. مهم نیست که فرد چقدر در هریک از مراحل احساسی باقی می ماند. برای آن که فردی که به تازگی معلول شده است واقعیت زندگی را بپذیرد و با معلولیت خود مواجه شود، گذراندن هریک از این مرحلها ضروری است. از نظر آلیس لادکین، نویسنده و شاعر انگلیسی این مرحله ها عبارتند از
شوک
به محض اینکه فرد از معلولیت خود مطلع می شود با شوک بزرگی مواجه می شود. این احساس می تواند از چند ساعت تا چند روز ادامه پیدا کند. در این مرحله ممکن است فرد معلول جسم و روح خود را احساس نکند. این حالت ممکن است با زوال شخصیت و حس از دست دادن همراه باشد
انکار
انگار ساز و کاری دفاعی و استراتژی مواجهه با مسائل دشوار است که شخصی را از پذیرفتن کامل واقعیت باز می دارد. انگار اجازه میدهد که درک موقعیت به تدریج آسان شود و از سه هفته تا دو ماه به طول می انجامد
افسردگی و خشم
در مرحله ای که فرد معلول به این نتیجه می رسد که با تانوانی خود کنار بیاید، ابراز عصبانیت با افسردگی می کند. خشم ممکن است برون ریز باشد و به صورت عصبانیت با دیگران و محیط اطراف ظاهر شود، یا درونی باشد و احساس گناه را به سمت خود نشانه بگیرد. به این خاطر که شخص احساس بی ارزشی می کند با اعتقاد دارد که خود مقصر معلولیتش است. همچنین وی ممکن است افسردگی، ناامیدی و پریشانی نشان دهد. در افسردگی شخص ممکن است ناراحت از دست دادن موقعیت های آینده با رضایت مندی های پیشینی باشد که دیگر برآورده نخواهند شد؛ زیرا این تغییر نه تنها در جسم او بلکه در تصویر وی از اندام و عملکرد آن به عنوان یک موجود زنده است
پذیرفتن
پذیرش و دانش به معلولیت موجب کناره گیری و بی طرفی می شود. شخص می پذیرد که آرزوهای نادرست خود را کنار بگذارد و سعی می کند با بدن تغییر یافته ی خود راحت باشد پذیرش به این معنی نیست که شخص با معلولیت خود خوشحال است بلکه به این معنی است که با زندگی جدید خود سازگار شده و محدودیت ها و ظرفیت های جدید خود را کشف می کند .
ترجمه:مهسا یزدی
